رﺳﻮﻟﯽ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ اش ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﺪراﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
-ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﻮدن ﻧﯿﺎز ﺑﻪ وﮐﯿﻞ دارن. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎرﺷﻮن واردات و ﺻﺎدراﺗﻪ زﯾﺎد ﺑﺎ ﮔﻤﺮك درﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻦ. اﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ دﻟﯿﻞ
ﺑﺮاي داﺷﺘﻨﻪ ﯾﻪ وﮐﯿﻞ ﻓﻮل ﺗﺎﯾﻢ و ﺣﺮﻓﻪ اي ﻫﺴﺘﺶ.
زﯾﺮ ﻟﺐ آﻫﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ و دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ي ﭘﺮوﻧﺪه ي ﺻﺎدرات ﻓﺮش ﺷﺪم.
ﮐﯿﻔﻢ را روي ﻣﺒﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﻮدم ﻫﻢ ﮐﻨﺎرش وﻟﻮ ﺷﺪم.
-ﭼﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﺷﺮﺑﺖ ؟
ﻣﻘﻨﻌﻪ ام را ﮔﻮﺷﻪ اي ﭘﺮت ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺶ ﻣﺎدر ﺟﻮن، ﺗﺸﻨﻪ اﻣﻪ. ﺧﻮدم ﻣﯿﺎم آب ﻣﯽ ﺧﻮرم.
ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﺳﺮم را ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ.
-ﺗﻮ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي درﺳﺖ ﺑﺸﯽ دﺧﺘﺮ؟ ﺻﺪ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺎﺗﻮ ﻧﺰار روي ﻣﯿﺰ... وﺳﺎﯾﻠﺖ رو ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﻧﮑﻦ... روي ﻣﺒﻞ ﻧﺨﻮاب... ﺣﺮف ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﻤﯽ
ره اﺻﻼ!
ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاب آﻟﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺷﻮ ﻣﺎدر ﺟﻮن.
ﺻﺪاي ﻏﺮﻏﺮ ﻣﺎدر ﺟﻮن ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻻﻻﯾﯽ در ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺸﺴﺖ...
ﺑﺎ ﺗﮑﺎن ﻫﺎي دﺳﺘﯽ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم اﻣﺎ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ. ﻫﻨﻮز ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم... از ﺻﺒﺢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎي ﺧﺸﮏ داﻧﺸﮕﺎه
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﯿﺪار ﺷﺪن ﺻﺒﺢ زود ﻫﻢ ﻣﺰﯾﺪ ﺑﺮ ﻋﻠﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد...
-ﻣﺎدر ﺟﻮن ﺗﺮوﺧﺪا ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺷﻮ ﺑﺰار ﺑﺨﻮاﺑﻢ.
ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ي ﻣﺮداﻧﻪ اي ﻣﯽ آﻣﺪ. ﻣﺮد؟ ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﺎ؟ داﺷﺘﻢ ﺧﻮاب ﻣﯽ دﯾﺪم!
ﺻﺪاي زﻣﺰﻣﻪ ي ﻣﺎدر ﺑﺰرگ در ﮔﻮﺷﻢ ﻣﺮا از ﺟﺎ ﭘﺮاﻧﺪ:
- ﭘﺎﺷﻮ زﺷﺘﻪ، ﻋﻤﻮ رﺿﺎت اوﻣﺪه...
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺻﻮرت ﺧﻨﺪان ﭘﻮﯾﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮﺟﺎﯾﻢ ﺻﺎف ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ.
-ﺳﻼم.
ﭘﻮﯾﺎن ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
-ﻋﻠﯿﮏ ﺳﻼم ﻋﺮوﺳﮑﻢ. ﭼﻪ وﻗﺖ ﺧﻮاﺑﻪ اﻻن؟ ﭼﺮا روي ﻣﺒﻞ؟ ﮐﻤﺮت ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ﮐﻪ...
از روي ﻣﺒﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم، ﮐﯿﻒ و ﻣﻘﻨﻌﻪ ام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم، دﯾﮕﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮدم ﮐﺠﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻢ، ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ! اﻻن ﻟﺒﺎﺳﺎم رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﯿﺎم.
-ﺑﺎﺷﻪ دﺧﺘﺮم.
وارد اﺗﺎﻗﻢ ﺷﺪم. ﮐﯿﻒ و ﻣﻘﻨﻌﻪ ام را ﮔﻮﺷﻪ اي اﻧﺪاﺧﺘﻢ و روي ﺗﺨﺖ وﻟﻮ ﺷﺪم. ﭼﺮا ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻮد؟ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻋﺬاﺑﻢ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻨﺪ؟ ﻣﯽ
ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺣﻀﻮرش ﭼﻘﺪر ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﯽ دﻫﺪ؟
ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺣﻀﻮر در ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ او ﻫﻢ ﺟﺰﺋﯽ از آن ﺑﻮد ﻓﺮار ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺣﻤﺎم و دوش آب ﺳﺮد ﭘﻨﺎه ﺑﺮدم.
اﺻﺮارﻫﺎي ﻣﺎدر ﺟﻮن ﺑﺮاي ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﭘﻮﯾﺎن، ﺷﺪﯾﺪا ﻋﺼﺒﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﻀﻮرش را ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﻣﺎدر ﺟﻮن ﺑﺮاي ﺷﺎم ﻧﮕﻬﺶ ﻣﯽ
داﺷﺖ؟
ﮐﻼﻓﻪ ﻫﯽ ﭘﺎي راﺳﺘﻢ را روي زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﭘﻮﯾﺎن و ﻣﺎدر ﺟﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم و از ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ دﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﭘﻮﯾﺎن ﻗﺒﻮل ﻧﮑﻨﺪ.
-آﻗﺎ رﺿﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﺪ دﯾﮕﻪ. زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻢ ﻓﺮﯾﺒﺎ و ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ ﻣﯿﺎن.
-ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺷﻢ ﺣﺎج ﺧﺎﻧﻮم. دﻟﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻞ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﺪﻣﺶ. اﯾﺸﺎﻻ ﯾﻪ ﺷﺐ دﯾﮕﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻣﯽ ﺷﯿﻢ.
-ﻣﺰاﺣﻢ ﭼﯿﻪ آﻗﺎ رﺿﺎ؟ ﺷﻤﺎ ﻣﺮاﺣﻤﯽ. ﻧﻘﺪ رو ول ﮐﻨﻢ ﻧﺴﯿﻪ رو ﺑﭽﺴﺒﻢ؟ ﺑﺸﯿﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺟﻮن زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ.
ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ رﻓﺖ. ﭘﻮﯾﺎن ﻫﻢ ﮐﻪ در ﻋﻤﻞ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﮑﻮت ﮐﺮد. ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺧﺖ. ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و
ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮔﻔﺖ:
-ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﯿﻠﺖ ﻣﻮﻧﺪم... ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﻧﯿﻮﻣﺪ...
ﻧﮕﺎﻫﻢ رﻧﮓ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮﻓﺖ. اﯾﻦ ﻗﺪر اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ ﺑﺮاﯾﺶ واﺿﺢ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺑﻮدم ﮐﻼ؟
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را روي ﺑﯿﻨﯽ اش ﮔﺬاﺷﺖ و دﻋﻮت ﺑﻪ ﺳﮑﻮﺗﻢ ﮐﺮد. ﮐﯿﻔﺶ را روي زﻣﯿﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﺒﻞ ﮔﺬاﺷﺖ، ﮐﺘﺶ را ﻫﻢ ﻣﺮﺗﺐ
روي ﮐﯿﻔﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد. ﺧﻮدش ﻫﻢ روي ﻫﻤﺎن ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺒﺮي از ﻏﻢ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻗﺒﻞ در آن ﻧﺒﻮد ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯿﺎ ﭘﯿﺸﻢ ﺑﺸﯿﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺧﺎﻧﻮم. ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ﮐﺎر و ﺑﺎر ﭼﻄﻮر ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ره؟ ﺗﻮ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻪ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ام ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﻤﺖ. ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﯿﺎ اﻻن ﯾﻪ دل ﺳﯿﺮ
ﻧﮕﺎت ﮐﻨﻢ.
ﺑﺎ اﮐﺮاه و دودﻟﯽ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ. ذﻫﻨﻢ درﮔﯿﺮ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﻮد... ﯾﻌﻨﯽ ﭘﻮﯾﺎن از ﺣﺲ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد؟
-درس و داﻧﺸﮕﺎه در ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻪ ؟ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ره؟ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ ﻫﻢ ﺑﺮي داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ ﺑﯿﺎي ﺷﺮﮐﺖ؟ رﺳﻮﻟﯽ اذﯾﺘﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ؟
ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ و ﻣﺸﮑﻠﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارم... اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم!
-درس و داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ... ﻧﻪ، ﮐﺎر ﮐﺮدن ﮐﻨﺎر درس اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪن روﻧﺪ درﺳﯿﻢ ﺷﺪه. ﮐﻨﺎر آﻗﺎي رﺳﻮﻟﯽ دارم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ﯾﺎد ﻣﯽ ﮔﯿﺮم.
درس و ﮐﺎر ﻋﻤﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮه. درﺳﺎي ﺗﺌﻮري ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻋﻤﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ و ﺟﺎﻟﺐ ﻣﯽ ﺷﻪ...
-ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯽ.
-ﻣﺮﺳﯽ.
ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت... ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺘﻨﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد... دﻟﻢ ﻓﺮار ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از اﯾﻦ ﺳﮑﻮت ﻣﺮگ ﺑﺎر... وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺳﮑﻮت ﻣﯽ ﮐﺮد ﺣﺲ ﻣﯽ
ﮐﺮدم دﺳﺘﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﮐﺎﻣﻼ رو ﺷﺪه.
-ﺑﺮاﺗﻮن ﭼﺎﯾﯽ ﺑﯿﺎرم؟
-ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺮات ﺑﮕﻢ...
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ، ﺳﺮش را ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داد، ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ:
-ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎت ﺑﭽﻪ ﻣﺤﻞ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺗﻮي ﻣﺤﻠﻪ ﻫﺎي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺷﻬﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﺎزي ﺑﭽﮕﯽ ﻣﺎ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﮔﻞ ﺑﺎزي و ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﻮد. ﻧﻪ ﻣﺜﻞ دوره
ي ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺗﻮي ﻧﺎز و ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻮدﯾﺪ و اﺳﺒﺎب ﺑﺎزي ﻫﺎي ﻣﺪل ﺑﻪ ﻣﺪل داﺷﺘﯿﺪ...
ﺗﻮي دﻟﻢ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
" ﺑﻪ ﺟﺎش ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﻋﻤﻮ رﺿﺎم، ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻧﺪاﺷﺘﻢ! "
-ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺳﺮ ﯾﻪ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻣﯿﺸﺴﺘﯿﻢ. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ دﺳﺖ ﻓﺮوﺷﯽ... ﺳﯿﮕﺎر، آداﻣﺲ، ﮐﺒﺮﯾﺖ... ﻫﺮﭼﯽ ﮔﯿﺮﻣﻮن
ﻣﯽ اوﻣﺪ ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺧﺮج ﺧﻮدﻣﻮن رو در ﺑﯿﺎرﯾﻢ... ﮐﻤﺮ ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺟﺴﺎرت دراز ﮐﺮدن دﺳﺖ ﺟﻠﻮش رو
ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ... ﻧﻪ ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﻬﺮداد از 7 ﺳﺎﻟﮕﯽ دﺳﺖ ﺟﻠﻮي ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻤﻮن دراز ﻧﮑﺮدﯾﻢ. ﺧﺮﺟﻤﻮن رو ﺧﻮدﻣﻮن در ﻣﯽ آوردﯾﻢ... ﺑﺎﺑﺎت ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﻢ
ﺑﻮد ... از ﺑﺮادر ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺑﻮدﯾﻢ...
ﻋﺼﺒﯽ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺸﯿﺪ و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
-ﺳﺮم درد ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﻣﺴﮑﻦ داري؟
ﺑﯽ آن ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮوﯾﺲ ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ رﻓﺖ... ﺣﺲ ﻋﺠﯿﺒﯽ در ﻣﻮرد اﺷﮏ ﻫﺎﯾﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺶ را ﮐﺮد ﺗﺎ از ﻣﻦ
ﭘﻨﻬﺎﻧﺸﺎن ﮐﻨﺪ...
ﺗﺮس؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﭘﻮﯾﺎن؟ اﮔﺮ دﺳﺘﻢ ﺑﺮاﯾﺶ رو ﻣﯽ ﺷﺪ ﭼﻪ؟ ﻣﺮا ﻣﯽ ﮐﺸﺖ؟
ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻗﺮﻣﺰي ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد. ﻗﺮص را ﺑﺎ ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮﯾﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻨﻮ ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ. وﻗﺘﯽ ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺟﻮﻧﻮ ﻓﺮﻫﺎد اوﻣﺪن ﺻﺪاﺗﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ﻗﺮص و ﻟﯿﻮان را از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺑﻪ آراﻣﯽ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
- ﺣﺴﺎب ﻓﺮﻫﺎد رو از ﻣﻦ ﺟﺪا ﮐﻦ ... اون ﭘﺴﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ...
ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم. ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ... ﻧﻘﺸﻪ ام را ﻣﯽ داﻧﺴﺖ؟ ﻧﻔﺮﺗﻢ را ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮد؟
دﺳﺘﻢ را ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺮا روي ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎر ﺧﻮدش ﻧﺸﺎﻧﺪ. ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻠﻮي ﺑﺎﻻي ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ دوﺧﺖ. ﺗﺎﺑﻠﻮي ﺑﺰرﮔﯽ از ﯾﮏ ﻋﮑﺲ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ... ﻣﻦ، ﻣﺎﻣﺎن
و ﺑﺎﺑﺎ. ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺎﺑﺎ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎﻣﺎن را ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻪ دورﺑﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ...
-ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮدي، از ﺗﻪ ﻗﻠﺒﺖ ﻣﻨﻮ ﻋﻤﻮ رﺿﺎ ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدي... ﺑﺮاي ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﻫﺮ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻢ ... ﺧﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم ﭘﺸﺘﻢ ﺳﻮار ﻣﯽ ﺷﺪي،
ﻗﻠﻤﺪوﺷﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم... ﻫﺮ ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ وﻗﺘﻢ ﻣﺎل ﺗﻮ ﺑﻮد. ﺳﺎﻏﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺮص ﻣﯽ ﺧﻮرد و دﻋﻮات ﻣﯽ ﮐﺮد اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد. دوﺑﺎره ﮐﻪ ﻣﯽ اوﻣﺪم
ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن، ﺑﺎز ﻣﻦ ﺧﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم و ﺗﻮ ﺳﻮار... ﺑﺎز ﻗﻠﻤﺪوﺷﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺗﻮ از ﺧﻮﺷﯽ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﯽ زدي... ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ...
اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ. اﯾﻦ ﻣﺮد ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺗﻤﺎم ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﭘﺮ از ﮐﯿﻨﻪ و ﻧﻔﺮت ﺷﺪه، زﻣﺎﻧﯽ ﻋﻤﻮي ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﺑﻮد... ﺧﺎﻃﺮات ﺑﭽﮕﯽ ام را
رﻗﻢ زده ﺑﻮد...
ﻧﮕﺎﻫﺶ روي ﻋﮑﺲ ﺧﯿﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
-ﻣﻬﺮداد ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ... ﺗﻮي رﻓﺎﻗﺘﻤﻮن ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ... ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ...
ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ ﮔﻮش ﻣﯽ دادم... ﭼﻪ ﭼﯿﺰي را ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؟ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﻪ ي ﻗﺘﻠﺶ را ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد؟ ﭼﻘﺪر وﻗﯿﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ از دوﺳﺘﯽ ﺣﺮف
ﻣﯽ زد! وﻗﯿﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ از اﺣﺴﺎس ﻣﻦ و ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ! ﺧﻮدم را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي ﻗﻠﺒﻢ ﻧﺮم ﺷﺪ و دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺳﻮﺧﺖ... ﮐﻪ
ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎورش ﮐﺮدم...
ﺑﺎ ﺻﺪاي زﻧﮓ در، از ﮐﻨﺎرش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻌﺪ از زدن دﮐﻤﻪ ي آﯾﻔﻮن ﺑﺮاي اﺳﺘﻘﺒﺎل از ﻓﺮﯾﺒﺎ و ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ.
ﻓﺮﯾﺒﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﯽ ﺧﻨﺪان ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ آﻣﺪ و ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪ.
-ﺧﻮﺑﯽ ﻋﺰﯾﺰم؟
-ﻣﺮﺳﯽ ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺟﻮﻧﻢ.
ﻓﺮﻫﺎد ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎدرش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﺟﻠﻮي در آﻣﺪه ﺑﻮد. ﻓﺮﯾﺒﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ رﻓﺖ، ﻓﺮﻫﺎد ﻗﺪﻣﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
-ﺳﻼم ... ﺧﻮﺑﯽ؟
ﺻﺪاي ﭘﻮﯾﺎن در ﺳﺮم ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
" ﺣﺴﺎب ﻓﺮﻫﺎد رو از ﻣﻦ ﺟﺪا ﮐﻦ ... اون ﭘﺴﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ... "
واﻗﻌﺎ ﻓﺮﻫﺎد ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد! ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ. از ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر روي ﻟﺒﻢ ﻧﻘﺶ ﻣﯽ ﺑﺴﺖ.
-ﺳﻼم ﻓﺮﻫﺎد، ﺧﻮش اوﻣﺪي. ﻣﻤﻨﻮن ﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽ؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ رﻧﮓ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ. آرام زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
-ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺗﻮرو ﺑﺒﯿﻨﻢ و ﺧﻮب ﻧﺒﺎﺷﻢ.
دﻟﻢ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻣﺎدر و ﭘﺴﺮ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ... اﮔﺮ روزي ﺣﻘﯿﻘﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﻮﯾﺎن را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﭼﻪ؟
ﻇﺮف ﻣﯿﻮه را روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدن را ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﺳﭙﺮدم. ﺑﺮاي آوردن ﭼﺎﯾﯽ دوﺑﺎره ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺣﺮف ﻫﺎي
ﭘﻮﯾﺎن ذﻫﻨﻢ را درﮔﯿﺮ ﺧﻮدش ﮐﺮده ﺑﻮد... از ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ اﯾﻦ را ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﯿﻨﻪ و ﻧﻔﺮت ﻣﻦ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ... ﻫﻢ ﻋﻤﻖ و ﻫﻢ
ﻋﻠﺘﺶ را! و اﯾﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺮا از اداﻣﻪ ي راﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ...
-ﭼﯽ ﺷﺪي ؟
-اوﻣﺪم ﻣﺎدر ﺑﺰرگ.
ﻟﯿﻮان ﻫﺎ را ﺗﻮي ﺳﯿﻨﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ و ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدم. ﭘﻮﯾﺎن ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﻓﺮﯾﺒﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺑﺮاي ﭘﻮﯾﺎن ﻫﻢ
ﭼﺎي ﺑﺮداﺷﺖ. دوﺗﺎ ﻟﯿﻮان آﺧﺮ ﺑﺮاي ﻣﻦ و ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺗﻌﺎرﻓﺶ ﮐﺮدم، ﻫﺮ دوﺗﺎ ﻟﯿﻮان را ﺑﺮداﺷﺖ و آروم ﮔﻔﺖ:
-ﻣﺮﺳﯽ. ﻣﯽ ﺷﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺸﯿﻨﯽ؟
ﺑﺎ ﮔﯿﺠﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
-اﻟﺒﺘﻪ... ﺳﯿﻨﯽ رو ﺑﺰارم ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم.
اﯾﻦ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ اﻣﺮوز ﮐﻤﺮ ﺑﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ﮐﺮدن ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ! ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد، اﻣﺮوز را ﺑﺮاي اﺑﺮاز ﻣﺤﺒﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده؟
ﻇﺮف ﺷﮑﻼت را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم.
ﺷﮑﻼت ﻫﺎ را روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر ﻓﺮﻫﺎد ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺐ ﭘﻮﯾﺎن ﻧﺸﺴﺖ.
ﻓﺮﻫﺎد دﺳﺘﺶ را دور ﻟﯿﻮان ﭼﺎﯾﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
-آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺮاره ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺟﺎده ﭼﺎﻟﻮس ﻣﯿﺎي؟
ﺑﻬﺖ زده ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﻣﻦ ﺑﯿﺎم؟ ﭼﺮا؟ ﻣﻦ ﮐﻪ دوﺳﺘﺎت رو ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ!
ﻟﺒﺨﻨﺪ زد.
-ﻣﻨﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ! دوﺳﺘﺎم ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﻦ. ﻣﯿﺎي؟
ﺗﻮي ﻟﺤﻨﺶ ﮐﻤﯽ اﻟﺘﻤﺎس ﻫﻢ ﺑﻮد...
-آﺧﻪ...
-آﺧﻪ ﻧﺪاره . ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎﺷﻮن روﺗﻮي ﺗﻮﻟﺪم دﯾﺪي دﯾﮕﻪ. ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﺷﻮن ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﺷﯽ. ﭘﺲ ﺟﻤﻌﻪ ﺻﺒﺢ زود ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ. ﺣﺪود 7. ﺣﺎﻻ ﺗﺎ اون
روز ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺳﺮم را ﺑﺎ ﮔﯿﺠﯽ ﺗﮑﺎن دادم. ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﺎد و دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺪﻓﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﯾﺎ ﺧﻮدم ﻫﻢ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ؟
ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﮐﻨﺎر ﻓﺮﯾﺒﺎ و ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻧﺸﺴﺘﻢ و دﯾﮕﺮ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﯿﻨﺪاﺧﺘﻢ...
ﺑﺴﺘﻨﯽ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻬﺸﯿﺪ دادم و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ ﺷﺪي! دارم از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺎخ در ﻣﯿﺎرم.
ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﭼﺎدر روي ﺳﺮش دوﺧﺘﻢ. ﻣﻬﺸﯿﺪ و ﺣﺠﺎب؟ اﺳﺘﻐﻔﺮاﷲ!!! ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎز ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪ اي در ﺳﺮش ﺑﻮد...
ﻣﺤﺠﻮﺑﺎﻧﻪ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
-ﺷﺎﯾﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﭼﺎدر ﺳﺮم ﮐﻨﻢ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-دروغ ﻣﯽ ﮔﯽ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
-ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ دروﻏﻢ ﭼﯿﻪ. ﺷﺎﯾﺎن ﮔﻔﺖ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ده ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ﭼﺎدري ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻨﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم دﯾﮕﻪ!
ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت ﻣﻬﺸﯿﺪ... اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ از اول ﺳﻔﺖ ﻣﯽ ﮔﯿﺮن آﺧﺮش ﯾﻪ ﻣﺮد ذﻟﯿﻞ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﯽ ﺷﻦ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ از ﻫﻤﯿﻦ اول وا دادي... ﭘﺲ
ﭼﯽ ﺷﺪ اون ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺎر ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﺑﻪ رو دم ﺣﺠﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﻤﻮ ذﻟﯿﻞ ﻣﺮد ﻧﻤﯽ ﺷﻤﻮ ﺣﺮف از ﺣﻘﻮق زﻧﺎن ﻣﯽ زدي... ﻫﺎن؟ ﻓﻘﻂ ﺷﻌﺎر ﺑﻮد؟
-ﺣﺠﺎب ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺼﻮﻧﯿﺘﻪ!
ﯾﮏ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﯽ ﻧﺜﺎرش ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﺎك ﺑﺮﺳﺮت. ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻣﻐﺰﯾﺖ ﻫﻢ ﮐﻪ داده... ﺑﺤﺚ ﻣﻦ اﺻﻼ ﺣﺠﺎب ﻧﯿﺴﺖ دﯾﻮوﻧﻪ. ﺗﻮ اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ آزادي ﻓﺮدﯾﺖ ﮐﻪ ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب
ﭘﻮﺷﺸﺖ ﺑﻮده رو ﻫﻢ از دﺳﺖ دادي. ﺑﯿﻦ رﺿﺎﯾﺖ اون و آزادي ﺧﻮدت رﺿﺎﯾﺖ اون رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدي و اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﻗﺪم ﺑﺮاي از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻦ آزادﯾﺘﻪ...
ﺣﺘﻤﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاد ﺑﮕﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮي ﺳﺮ ﮐﺎر...
-ﻣﻦ اﺻﻼ ﻋﻼﻗﻪ اي ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﺎر رﻓﺘﻦ ﻧﺪارم!
-ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺮ ﮐﺎر ﻧﺮﻓﺘﻦ رو ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻮ ﺗﻮ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدي؟
ﻣﻦ ﻣﻨﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ:
-ﻫﻤﻮن روز اول ﮔﻔﺖ... راﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻪ ﻫﺎ! وﻗﺘﯽ ﺣﻘﻮﻗﺶ ﮐﺎﻓﯿﻪ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ﺳﺮ ﮐﺎر؟
ﺳﺮي ﺑﺎ ﺗﺎﺳﻒ ﺗﮑﺎن دادم و ﺑﺎ ﺣﺮص ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﭼﯿﺰي در ﻣﻮرد ﺗﻌﺪاد ﺑﭽﻪ ﻫﺎش ﻧﮕﻔﺖ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ ده ﭘﺴﺮ ﺑﺎﺷﻦ؟
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
-4 ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاد. ﮔﻔﺖ دوﺳﺖ داره ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻦ... 2ﺗﺎ ﭘﺴﺮ 2 ﺗﺎ دﺧﺘﺮ.
ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻟﻄﻔﺎ دﯾﮕﻪ ﺧﻔﻪ ﺷﻮ اداﻣﻪ ﻧﺪه ﭼﻮن ﻣﻤﮑﻨﻪ اول ﺗﻮرو ﺑﮑﺸﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺮم ﺳﺮاغ اون ﺷﻮﻫﺮت!
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﻢ را ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻨﯽ اش ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮد...
ﺗﺎ ﮐﯽ زن ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺷﺎن را ﭘﺎي اﺣﺴﺎﺳﺸﺎن ﺣﺮاج ﮐﻨﻨﺪ؟
ﮐﻨﺎر در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﺣﺮﮐﺎت آﻗﺎي رﺳﻮﻟﯽ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن وﺳﺎﯾﻠﺶ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﮐﺪام را در ﯾﮏ ﮐﺎرﺗﻦ ﻣﯽ
ﮔﺬاﺷﺖ.
دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﺪ! در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﺣﻀﻮرش ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﺮ روز وﻗﺘﯽ وارد
ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﺷﻮم ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﻬﺮه ي ﺑﺸﺎﺷﺶ روز ﮐﺎري ام را ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ...
آرام ﮔﻔﺘﻢ:
-دﻟﻢ ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻪ...
ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺪراﻧﻪ اي روي ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ.
-ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺎت آﺷﻨﺎ ﺷﺪم ﺑﻪ رﺿﺎ ﺣﻖ ﻣﯽ دم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﭙﺮﺳﺘﺖ. ﺗﻮ واﻗﻌﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﺴﺘﯽ. ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺖ ﻣﻨﻢ ﻫﻮس
ﮐﺮدم دﺧﺘﺮ دار ﺑﺸﻢ!
اﺷﮏ ﺗﻮي ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺣﻠﻘﻪ زد. اﮔﺮ ﭘﺪرم زﻧﺪه ﺑﻮد... ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد؟
ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ي ﺗﺸﻨﮕﯽ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم. ﺷﯿﺸﻪ ي آب را از ﯾﺨﭽﺎل ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﻟﯿﻮاﻧﯽ آب ﺑﺮاي ﺧﻮدم رﯾﺨﺘﻢ و ﺑﻪ دﯾﻮار آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﯿﻪ دادم... دﻟﻢ
ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ رﻓﺘﻨﺶ را ﺑﺒﯿﻨﻢ... در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ آﻗﺎي رﺳﻮﻟﯽ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم... ﺣﺲ ﭘﺪري ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ ﻗﺒﻞ از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم را ﺑﺮاﯾﻢ
زﻧﺪه ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﺻﺪاي ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ در ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺸﺴﺖ:
-دارم ﻣﯿﺮﻣﺎ دﺧﺘﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺑﺎﻫﺎم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ.
-اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﺎر ﮐﺮدﯾﻢ واﻗﻌﺎ ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ازﺗﻮن ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ...
آﻗﺎي رﺳﻮﻟﯽ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ وﻗﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﺿﺎ ﯾﺎد اﯾﻦ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻣﯿﻔﺘﻪ ﺗﻮﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﯿﺎي ﭘﯿﺸﻢ.
ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﻼش ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ...
-ﺑﻪ اﻣﯿﺪ دﯾﺪار دﺧﺘﺮم.
ﺻﺪاي ﻗﺪم ﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ از ﻣﻦ دور ﻣﯽ ﺷﺪ در ﮔﻮﺷﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ... از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ... از ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪ... ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯿﺶ ﻣﺜﻞ
ﺧﻮره ﻣﺮا ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد. ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﯿﻔﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﮕﺎه ﺑﻬﺖ زده ي ﻣﻨﺸﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﺮام ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﯿﺪ.
دﺳﺘﻢ را روي ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﺑﺎﺑﺎ ﮐﺸﯿﺪم...
-ﻣﺮد ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻮد ﺑﺎﺑﺎ... ﻣﻨﻮ ﯾﺎد ﺗﻮ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰا ازش ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ... ﺣﺲ ﭘﺪراﻧﻪ داﺷﺖ ﺑﻬﻢ... ﮔﻔﺖ ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﻢ... اﮔﺮ ﺑﻮدي
ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدي... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟ ﺗﻮ و ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻪ دﺧﺘﺮي ﻣﺜﻞ ﻣﻦ دارﯾﺪ؟ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺠﺎﻟﺘﺘﻮن ﻧﻤﯽ ﺷﺪم؟
ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﻣﺎﻣﺎن دوﺧﺘﻢ... 52 ﺳﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد...
ﺳﺮم را روي ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ.
-آﻏﻮش ﮔﺮﻣﺖ رو از ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﺎﻣﺎن...
زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-ﯾﻪ دﺧﺘﺮ دارم ﺷﺎه ﻧﺪاره
از ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺗﺎ ﻧﺪاره
ﺑﻪ ﮐﺲ ﮐﺴﻮﻧﺶ ﻧﻤﯽ دم
ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺴﻮﻧﺶ ﻧﻤﯽ دم
ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ دم ﮐﻪ ﮐﺲ ﺑﺎﺷﻪ
ﭘﯿﺮﻫﻦ ﺗﻨﺶ اﻃﻠﺲ ﺑﺎﺷﻪ
ﺷﺎه ﻣﯿﺎد ﺑﺎ ﻟﺸﮕﺮش
آﯾﺎ ﺑﺪم آﯾﺎ ﻧﺪم...
ﮐﻤﺪ ﺗﺎرﯾﮏ دوﺑﺎره در ذﻫﻨﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ... ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻣﺜﻞ آن روز ﺗﻨﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزد... ﺻﺪاي ﭘﺪر در ﮔﻮﺷﻢ ﻃﻨﯿﻦ اﻧﺪاز ﺷﺪ:
-وﻟﺶ ﮐﻨﯿﺪ...
ﺻﺪاي ﺗﯿﺮ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﺎي ﻓﺮﯾﺎد ﭘﺪر، ﺟﯿﻎ ﮔﻮش ﺧﺮاش ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﮑﻮت را ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ... ﺳﮑﻮت ﮔﻮرﺳﺘﺎن و ﻣﺮدﮔﺎن را...
ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ در را ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﮔﻮﺷﻪ ي ﺣﯿﺎط ﭘﺎرك ﮐﺮدم. ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯾﻢ را ﺗﻮي ﺟﺎ ﮐﻔﺸﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺻﺪاي ﻣﺎدر ﺑﺰرگ از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ
رﺳﯿﺪ. ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن ﺑﻮد. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ.
ﺧﻮدم را روي ﺗﺨﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ...
ﺑﺎز ﺑﺎ ﭼﻪ روﯾﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺳﺮ ﺧﺎﮐﺸﺎن؟ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺳﮑﻮﺗﻢ داﺷﺘﻢ؟
ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدم...
از اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﻮد ﮔﺮﯾﺒﺎن ﮔﯿﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم! ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮ از ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم...
ﺷﺎﯾﺪ ﻋﻠﺖ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﺳﮑﻮت، ﺿﻌﻒ ﺑﻮد... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﺳﻤﺶ را ﺳﯿﺎﺳﺖ زﻧﺎﻧﻪ ﺑﮕﺬارم اﻣﺎ ﺗﻪ ذﻫﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ زد:
" ﺧﻮدﺗﻮ ﮔﻮل ﻧﺰن ﺗﻮ رﺿﺎ رو ﻫﻨﻮز دوﺳﺖ داري... ﻫﻨﻮز ﺗﻪ ذﻫﻨﺖ ﻫﻤﻮن ﻋﻤﻮي ﺧﻮب ﺑﭽﮕﯿﺎﺳﺖ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ازش اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﯿﺮي... ﻣﯽ ﺧﻮاي
ﺑﺰاري ﺧﻮن ﭘﺪر و ﻣﺎدرت ﭘﺎﯾﻤﺎل ﺑﺸﻪ... "
ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم... ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎرم را ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﺮدم... ﮐﺎري را ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻌﻠﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻫﯽ اﻣﺮوز و ﻓﺮدا ﻣﯽ ﮐﺮدم... ﺑﺎﯾﺪ...
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را زﯾﺮ و رو ﮐﺮدم. ﺣﺘﯽ ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﺳﻮﻟﯽ ﻗﺒﻼ در اﺧﺘﯿﺎرم ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد را ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪم... ﮐﺎرﻫﺎي
رﺳﻮﻟﯽ ﻓﻘﻂ در زﻣﯿﻨﻪ ي ﺗﺮﺧﯿﺺ ﺑﺎر ﺑﻮد. ﺑﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ وارد اﯾﺮاﻧﯽ ﺷﺪه ﯾﺎ از اﯾﺮان ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺧﺒﺮي از ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﻧﺒﻮد. ﭘﺲ رﺿﺎ و
ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺎري اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادﻧﺪ؟ ﭼﻪ ﮐﺎر ﺧﻼف دﯾﮕﺮي ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﯾﮏ دﻓﻌﻪ آن ﻫﺎ را ﺑﻪ اوج ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ؟
ﮐﻨﺎر ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ اﺳﺘﺎد ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد از ﻣﻬﺸﯿﺪ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ... ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻬﺸﯿﺪ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم، ﭼﺎدرش
اﻋﺼﺎﺑﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ... از آدم ﻫﺎي ﺳﺴﺖ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم...
ﮐﻼس آن ﻗﺪر ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺮات ﻧﮑﺮدم زﻣﺰﻣﻪ وار ﺣﺮﻓﻢ را ﺑﺰﻧﻢ. ﮔﻮﺷﻪ ي ﺟﺰوه ي ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻧﻮﺷﺘﻢ:
" دﻧﺒﺎل ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﮔﺮدم ﮐﻪ در ازاي ﯾﻪ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﺮام ﯾﻪ ﻣﺪت ﮐﺎر ﮐﻨﻪ "
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺳﺮش را از روي ﺟﺰوه اش ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺷﺖ:
" ﺑﺮاي ﭼﻪ ﮐﺎري؟ "
" ﯾﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺮام ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه، ﯾﮑﯽ ﻣﺰاﺣﻤﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﯿﻪ. ﻣﯽ ﺧﻮام ﯾﻪ ﻣﺪت ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺒﯿﻨﻪ ﮐﯿﻪ "
ﻣﻬﺸﯿﺪ اﺑﺮوﯾﯽ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻧﻮﺷﺖ:
" ﺑﺎز ﺗﻮ، ﺗﻮﻫﻢ آدم ﻣﻬﻢ ﺑﻮدن زدي؟ آﺧﻪ ﮐﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻮرو ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﻨﻪ؟ ﭼﺮت ﻣﯽ ﮔﯽ ﮐﻼ! "
" ﺟﺪي ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻬﺸﯿﺪ... ﮐﺴﯿﻮ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ؟ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﯾﺎ ﻣﻮﺗﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و دﻧﺒﺎل ﮐﺎر ﻫﻢ ﺑﮕﺮده "
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻧﻮﺷﺖ:
" ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺷﺎﯾﺎن ﺑﮕﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮي دوﺳﺘﺎش ﮐﺴﯽ ﺑﻮد. ﻗﻮل ﻧﻤﯽ دﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ! "
از ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آﺑﯽ ﮔﺮم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ! اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺣﺮﻓﻢ را ﺟﺪي ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد...
ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ... از ﮐﺠﺎ ﯾﮏ آدم ﻣﻄﻤﺌﻦ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم؟
ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺎرﯾﺎﺑﯽ ﻧﮕﯿﻦ
ﻧﮕﺎﻫﻢ را از ﺗﺎﺑﻠﻮي ﻧﺌﻮن ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ.
ﺟﻠﻮي ﻣﯿﺰ ﻣﻨﺸﯽ اﯾﺴﺘﺎدم.
-ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم. ﻣﻦ ﻧﯿﺎز دارم ﯾﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪ اﺳﺘﺨﺪام ﮐﻨﻢ. ﯾﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ. ﻣﻨﻮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدن. ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﺪوم ﯾﮏ از ﭘﺮﺳﻨﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ؟
ﻣﻨﺸﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺧﺖ.
-ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم. ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺑﺎ آﻗﺎي رﺣﯿﻤﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ.
و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ اﺗﺎق رو ﺑﻪ روﯾﯽ اش اﺷﺎره ﮐﺮد.
ﺗﺸﮑﺮي ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق آﻗﺎي رﺣﯿﻤﯽ رﻓﺘﻢ. در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺑﻮد و ﻣﺮدي ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻮد.
ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ در زدم. ﺑﺎ ﺗﮑﺎن ﺳﺮ اﺟﺎزه ي ورود داد. ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰش اﯾﺴﺘﺎدم. ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰش اﺷﺎره ﮐﺮد. ﺧﻮدم را ﺑﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎي دﮐﻮر اﺗﺎق
ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺗﻤﺎﺳﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد.
-ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم. ﭼﻪ ﮐﻤﮑﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﮑﻨﻢ؟
ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮد ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم و ﭘﺎﺳﺦ دادم:
-ﺳﻼم. ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻢ.
-ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺷﻐﻠﯽ؟
-راﻧﻨﺪه.
-ﻣﺎﺷﯿﻦ از ﺧﻮدﺗﻮن؟
-ﻧﻪ ﺗﺮﺟﯿﺤﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﯾﺎ ﻣﻮﺗﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
ﻣﺮد اﺑﺮوﯾﯽ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﻣﮑﺚ ﮔﻔﺖ:
-ﺧﺎﻧﻮم ﯾﺎ آﻗﺎ؟
-ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ. ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮام ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺎﺷﻪ.
-ﭼﻘﺪر ﺣﻘﻮق؟
-ﯾﮏ ﻣﺎه.003 ﺗﻮﻣﻦ.
ﻣﺮد ﺳﺮش را از روي ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد.
-ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﯾﮏ ﻣﺎه؟
-ﺑﻠﻪ.
دﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﮐﯿﻔﻢ را ﻋﺼﺒﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﻓﺸﺮدم. اﻣﯿﺪوارم ﺑﻮدم ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮد ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺎت ﻋﺼﺒﯽ دﺳﺘﻢ ﺟﻠﺐ ﻧﺸﻮد.
-ﭼﺮا ﺳﺮاغ ﯾﻪ آژاﻧﺲ ﻧﻤﯽ رﯾﺪ؟
-ﻧﻤﯽ ﺧﻮام روي ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ آرم ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﻪ.
ﻣﺮد ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺖ:
-ﮐﺎر ﺧﻼف ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺎﻧﻮم؟
-ﻧﻪ ﻧﻪ... اﺻﻼ. ﻓﻘﻂ ﭼﻮن ﺻﺎﺣﺐ ﮐﺎرم ﯾﮏ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از اﯾﺮان ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو ﻓﺮوﺧﺘﻪ و ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﯾﻪ راﻧﻨﺪه ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ داره ﺗﺎ ﺗﻮي اﯾﻦ ﻣﺪت
ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻤﯿﻦ.
ﻣﺮد اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را در ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺘﻔﮑﺮ ﮔﻔﺖ:
-ﺷﻤﺎره ﺗﻤﺎﺳﺘﻮن رو ﺑﺰارﯾﺪ. اﮔﺮ ﻣﻮرد ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ ﺑﻬﺘﻮن اﻃﻼع ﻣﯽ دم. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎزم ﻣﯽ ﮔﻢ ﯾﻪ آژاﻧﺲ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺑﻬﺘﻮن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ.
ﺷﻤﺎره ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ را روي ﮐﺎﻏﺬي ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﺮﯾﻊ از دﻓﺘﺮﺷﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪم.
ﻫﻮاي آزاد آراﻣﺶ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ام را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ... ﺷﺎﯾﺪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﻣﺮد ﺑﻮد و آژاﻧﺲ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ.
ﭘﻮﯾﺎن ﭘﺮوﻧﺪه اي ﮐﻪ روي ﻣﯿﺰش ﺑﻮد را ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
-ﺑﯿﺎ ، اﯾﻦ ﭘﺮوﻧﺪه اﺷﻪ. ﺑﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﭼﯿﻦ آوردﯾﻢ ﺗﻮي ﮔﻤﺮك ﮔﯿﺮ ﮐﺮده. ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ ﺗﺮﺧﯿﺺ ﺑﺸﻪ.
ﮔﯿﺞ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-دﻗﯿﻘﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ زد:
-ﻫﻤﻮن ﮐﺎري ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر رﺳﻮﻟﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ داد. ﺑﺎ ﺗﺮﻓﻨﺪﻫﺎي ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺟﻨﺲ ﻫﺎ رو ﺗﺮﺧﯿﺺ ﮐﻦ.
ﺑﺎ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﺎﻣﻼ ﻗﺎﻧﻮﻧﯿﻪ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ از روي ﻟﺐ ﻫﺎي رﺿﺎ رﻓﺖ. ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺟﺪي ﮔﻔﺖ:
-ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﺎﻣﻼ ﻗﺎﻧﻮﻧﯿﻪ. ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاره ﻓﻘﻂ ﭼﻮن اﯾﻦ ﺳﻤﺖ ﻓﺮوﺧﺘﯿﻤﺸﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ از ﮔﻤﺮك ﺗﺮﺧﯿﺺ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﻣﺸﺘﺮي ﻫﺎ ﺷﺎﮐﯽ ﻧﺸﻦ.
اﮔﺮ ﭘﯿﮕﯿﺮي ﻧﺸﻪ اﺟﻨﺎس ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺎه ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻮي ﮔﻤﺮك ﮔﯿﺮ ﮐﻨﻦ.
ﺑﺎ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ ﭘﺮوﻧﺪه را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺘﻢ. ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﻮم ﮔﻔﺖ:
-اﮔﺮ ﺑﺨﻮاي ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ از رﺳﻮﻟﯽ ﮐﻤﮏ ﺑﮕﯿﺮي. ﺗﻮﻗﻊ ﻧﺪارم ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﺴﻠﻂ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ. ﺷﻤﺎره ي رﺳﻮﻟﯽ رو اﮔﺮ ﻧﺪاري از ﻣﻨﺸﯽ
ﺑﮕﯿﺮ ﺗﺎ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻪ.
ﺗﺸﮑﺮ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ اي ﮐﺮدم و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم.
ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم را در اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﮐﺎر ﺟﺪي ﺧﻮب ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دم. ﺷﺎﯾﺪ رﺿﺎ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻣﺮا ﻫﻢ وارد ﺑﺎزي ﻣﯽ ﮐﺮد...
ﺗﺎزه ﺻﺤﺒﺘﻢ ﺑﺎ رﺳﻮﻟﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه و ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻮد.
-ﺳﻼم. ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
-ﺳﻼم ﺧﻮﺑﯽ؟
-ﻣﺮﺳﯽ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﯿﺪ؟ ﻓﺮﯾﺒﺎ ﺟﻮن ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻦ؟
-ﻣﺮﺳﯽ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺑﻦ. ﺑﺎ ﮐﯽ داﺷﺘﯽ ﻗﺒﻠﺶ ﺣﺮف ﻣﯽ زدي؟
-آﻗﺎي رﺳﻮﻟﯽ.
-آﻫﺎن. ﭘﺲ ﮐﺎري ﺑﻮده ﺗﻤﺎﺳﺖ...
ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺳﮑﻮت ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺧﻮدش ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ.
-ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ي ﻓﺮدا رو ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﮐﻨﯿﻢ.
ﻓﺮدا؟ ﻓﺮدا ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد ﻣﮕﺮ؟
ﺳﮑﻮﺗﻢ را ﮐﻪ دﯾﺪ ﺑﺎ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-ﯾﺎدت ﻧﯿﺴﺖ؟
ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم. ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺎري ام ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم!
-ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺮﯾﻢ ﭼﺎﻟﻮس ﺑﺎ دوﺳﺘﺎي ﻣﻦ.
-آﻫﺎن!
ﺻﺪاي آﻫﺎن ﺑﻠﻨﺪم ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه اش ﺷﺪ.
-ﺧﻮب ﺧﺪاروﺷﮑﺮ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺣﻞ ﺷﺪ و ﯾﺎدت اوﻣﺪ. ﺣﺎﻻ ﮐﯽ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ؟
-اﯾﯿﯿﯿﯿﯿﻤﻤﻢ... ﻣﯽ ﺷﻪ ﻧﯿﺎم؟
- ﺑﺎز ﺷﺮوع ﮐﺮدي؟ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻮش ﻣﯽ ﮔﺬره.
-آﺧﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻤﺸﻮن...
-ﻣﻨﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ؟
-ﺧﻮب...
-ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﯿﺎر دﯾﮕﻪ. ﻗﺒﻼ در ﻣﻮردش ﺑﺤﺚ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﺳﺎﻋﺖ 5 ﺧﻮﺑﻪ؟
-ﻋﺼﺮ؟
-ﻧﻪ ﺻﺒﺢ.
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﮔﺮد ﺷﺪ! ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ داﺷﺖ؟ ﮐﻪ ﻣﻦ 5 ﺻﺒﺢ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻢ؟
-ﺧﯿﻠﯽ زوده ﺑﻪ ﺧﺪا. ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﯿﺪار ﺷﻢ.
-اوﻟﺶ ﺳﺨﺘﻪ ﺑﻌﺪش ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﻣﯽ ﺷﯽ.
-آﺧﻪ ﻣﻦ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺎﯾﺪ 4 ﺑﯿﺪار ﺷﻢ.
-ﯾﻪ روزه دﯾﮕﻪ. ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺑﺎ اﮐﺮاه ﺑﺎﺷﻪ اي ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﻤﺎس را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. اه ﭼﻪ اﺻﺮاري ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ زور ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮد ﺑﯿﺮون؟ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ روز
ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ اول ﺑﺨﻮاﺑﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻼت و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ و راه ﺣﻠﯽ ﺑﺮاي ﭘﺮوﻧﺪه ي ﺑﺎرﻫﺎي ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺗﻮي ﮔﻤﺮك ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ.
-ﭼﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ اي ؟
ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺎدر ﺑﺰرگ دوﺧﺘﻢ و ﺑﺎ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮﭼﯿﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻓﺮﻫﺎد ﮔﯿﺮ داده ﻓﺮدا ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮم ﺟﺎده ﭼﺎﻟﻮس.
ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ زد.
-ﺧﻮﺑﻪ ﮐﻪ ﻣﺎدر. ﺑﺮاي روﺣﯿﻪ ات ﺧﻮﺑﻪ. اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﯾﺎ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻮدي ﯾﺎ ﺳﺮﮐﺎر ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮﻓﺘﯽ. ﺑﺮات ﻻزﻣﻪ.
-ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادم ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻤﻮﻧﻢ و ﺑﺨﻮاﺑﻢ. وﻟﯽ اﯾﻦ ﻓﺮﻫﺎد اﻧﻘﺪر ﮔﯿﺮ داد ﮐﻪ!
-اﺷﮑﺎل ﻧﺪاره ﺣﺎﻻ ﻣﺎدر ﺟﻮن ﻏﺮﻏﺮ ﻧﮑﻦ. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﺮي ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﺑﮕﺬره. ﺑﺮاي ﺗﻮي راﻫﺘﻮن ﻏﺬا درﺳﺖ ﮐﻨﻢ؟
-ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺎدر ﺟﻮن ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮن ﻓﺮﻫﺎدم ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﺑﺎﺷﻪ دﯾﮕﻪ!
ﻣﺎدر ﺑﺰرگ اﺧﻢ ﮐﺮد و ﺳﺮزﻧﺶ آﻣﯿﺰ ﮔﻔﺖ:
-ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﺎ ﺷﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮي ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﺮدم! ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﻗﺪر ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ رو ﯾﺎدت ﻧﺪادم ... ﻣﻦ ﯾﺎدت دادم از
آدﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮان ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻦ ﺳﭙﺎس ﮔﺬار ﺑﺎﺷﯽ.
ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.
ﻣﺎدر ﺑﺰرگ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻣﺮا ﺑﺎ ﺗﻤﺎم درﮔﯿﺮي ﻫﺎي ذﻫﻨﯽ ام ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ! اه ﻓﺮدا ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻗﻮز ﺑﺎﻻي ﻗﻮز!
ﻓﺼﻞ ﺳﻮم
ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ. ﻫﻮاي ﺧﻨﮏ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻮاب ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺻﺒﺢ ﺟﻤﻌﻪ را از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﺪزد.
-ﻫﻨﻮز ﺧﻮاﺑﺖ ﻣﯿﺎد؟
-آره ﺧﯿﻠﯽ.
ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺐ ﻫﺎي ﻓﺮﻫﺎد را ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ!
-ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺧﻮاﺑﺎﻟﻮ ﻧﺒﻮدي .
-آدﻣﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ دﯾﮕﻪ! ﺗﺎزه اﯾﻦ ﺧﻮاﺑﺎﻟﻮ ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ! ﻫﺮﮐﺴﯿﻮ ﺻﺒﺢ ﺟﻤﻌﻪ از ﺧﻮاب ﺷﯿﺮﯾﻨﺶ ﺑﯿﺪار ﮐﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮري ﻣﯽ ﺷﻪ.
-ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯿﺎد؟
-ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮن زﯾﺎدي ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ.
-ﭼﺮا ﺧﻮﺷﺤﺎل؟
-آﺧﻪ اﯾﻦ ﺳﻌﺎدت ﻧﺼﯿﺐ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺮه ﺑﯿﺮون!
- اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺖ ﺳﺘﻮدﻧﯿﻪ!
-ﮐﻼ ﺳﺘﻮدﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ.
-ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ داري ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﯿﺪاري! ﺣﺪاﻗﻞ ﭼﺸﻤﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ ﻣﻨﺎﻇﺮ اﻃﺮاف رو ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻦ دﯾﮕﻪ.
-ﻫﻮا ﻣﯽ ره ﺗﻮش دﯾﮕﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮه. ﺗﻮ ﻫﻢ اﮔﻪ اﻻن ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺸﯽ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻢ.
-واﻗﻌﺎ؟
-ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﯽ!
وﻗﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪم، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ و دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻨﻮ وار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺮا ﺑﻪ دﻧﯿﺎي ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺧﻮاب ﮐﺸﯿﺪ.
ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﻣﺮا ﺗﮑﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻋﺼﺒﯽ ﻓﺮﻫﺎد را ﺷﻨﯿﺪم:
-اه! ﭼﻘﺪر ﺧﻮاﺑﺶ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ... ﺑﺎﺑﺎ ﭘﺎﺷﻮ رﺳﯿﺪﯾﻢ زﺷﺘﻪ ﺟﻠﻮ دوﺳﺘﺎم.
رﺳﯿﺪﯾﻢ؟ ﮐﺠﺎ؟ ﻓﺮﻫﺎد ﺳﺮ ﺻﺒﺤﯽ ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد؟ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ واﻗﻌﺎ ﺑﻪ او اﺟﺎزه داده ﺑﻮد وارد اﺗﺎق ﻣﻦ ﺷﻮد؟
ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﯾﮑﯽ از ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﻓﻀﺎي ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ و ﺻﺎف ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ.
-ﻣﺎ ﮐﺠﺎﯾﯿﻢ؟
ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ:
-ﺧﻮﺑﯽ؟
-ﻣﺮﺳﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽ؟
ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽ آوردم ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ. ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺎ ﻓﺮﻫﺎد و دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﺮوﯾﻢ و ﻣﻦ ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد.
-رﺳﯿﺪﯾﻢ؟
-ﮐﺠﺎ؟
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ:
-اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺷﮏ ﮐﺮد ﺗﻮﯾﯽ ﻓﺮﻫﺎد ﻧﻪ ﻣﻦ!
ﺧﻨﺪﯾﺪ:
-ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺗﻮﺋﻪ دﯾﮕﻪ. آره رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻦ.
ﮐﺶ و ﻗﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻢ دادم. ﺗﻮي آﯾﻨﻪ ي ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﻟﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻧﺎ ﻣﺮﺗﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺎﻟﻢ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم. ﻓﺮﻫﺎد را ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ
ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻗﺮار دادم:
-ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﺎ! ﭘﯿﺎده ﺷﻮ.
و ﺧﻮدم زودﺗﺮ از او ﭘﯿﺎده ﺷﺪم.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ. ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮا ﯾﺎد ﻓﺮﯾﺒﺎ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ... اﯾﻦ ﻣﺎدر و ﭘﺴﺮ واﻗﻌﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎن و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮدﻧﺪ... ﺷﺎﯾﺪ
اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را در ﻣﻮرد ﭘﻮﯾﺎن ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﻔﺖ ﺑﺮازﻧﺪه ي او را ﻫﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ و ﺧﻮش ﻗﻠﺒﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ... وﻟﯽ!...
در ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ رﻓﺘﯿﻢ.
-ﺳﻼم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ.
ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از آن ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد.
-ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﺸﻮن ﻫﺴﺘﻦ. دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ ﭘﺪرم.
ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺳﻼم، ﺻﺒﺢ ﺟﻤﻌﻪ ﺗﻮن ﺑﺨﯿﺮ.
ﻓﺮﻫﺎد ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﺪ.
ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:
-اﯾﺸﻮن ﻣﺮﯾﻢ ﻫﺴﺘﻦ دوﺳﺖ آرش... آرش از دوﺳﺘﺎن دوره ي داﻧﺸﮕﺎﻫﻢ.
و ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﻨﺎري دﺧﺘﺮ اﺷﺎره ﮐﺮد. ﻣﺮﯾﻢ دﺧﺘﺮ ﻇﺮﯾﻒ و ﺑﺎﻧﻤﮑﯽ ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ را ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ. آرش
ﭘﺴﺮي ﺑﺎ ﻗﺪ و ﻫﯿﮑﻞ ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﺧﻮش ﺳﯿﻤﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻣﺮﯾﻢ و آرش دﺳﺖ دادم و از آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ آن ﻫﺎ اﺑﺮاز ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﺮدم.
ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻪ ﭘﺴﺮي ﮐﻪ ﮐﻨﺎر آرش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد اﺷﺎره ﮐﺮد.
-ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ. دوﺳﺖ دوران دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﻢ.
ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﭘﺴﺮي ﭼﺸﻢ و اﺑﺮو ﻣﺸﮑﯽ، ﺧﻮش رو و ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮدم.
ﻓﺮﻫﺎد دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دو ﻧﻔﺮ آﺧﺮ ﮔﺮوه ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
-ﺳﺤﺮ و ﺳﻮرن. دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮ و ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮ ﻫﺴﺘﻦ و در اﺻﻞ زن و ﺷﻮﻫﺮ. اﻟﺒﺘﻪ ﻋﻘﺪﯾﺎ! ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﻋﺮوﺳﯿﺸﻮﻧﻪ. از دوﺳﺘﺎن دوران داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ.
ﺳﺤﺮ دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد. ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﮐﺸﯿﺪه ي ﻗﻬﻮه اﯾﺶ ﻧﮕﺎه را ﺧﯿﺮه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺳﻮرن ﻫﻢ ﺷﺒﺎﻫﺖ زﯾﺎدي ﺑﺎ ﺳﺤﺮ داﺷﺖ و در ﻧﮕﺎه اول ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ
رﺳﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﻫﺴﺘﻨﺪ! ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮدم.
ﮐﻤﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﻌﺬب ﺑﻮدن داﺷﺘﻢ...
ﮐﻨﺎر ﻓﺮﻫﺎد اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﮐﺠﺎ ﻗﺮاره ﺑﺮﯾﻢ دﻗﯿﻘﺎ؟
-وارﯾﺎن.
-ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺸﻪ؟
-ﯾﻪ روﺳﺘﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺪ ﮐﺮج. اول ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﮑﯽ از رﺳﺘﻮراﻧﺎي ﺗﻮي ﺟﺎده ﮐﺮج-ﭼﺎﻟﻮس ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺎش ﺑﺮﯾﻢ وارﯾﺎن ﻫﻢ ﻗﺸﻨﮓ
ﺗﺮه ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮه. ﭘﺪر ﺑﺰرگ آرش اوﻧﺠﺎ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ داره. ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﻮﻧﺪه. ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﺮﯾﻢ اوﻧﺠﺎ.
-ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺮﻓﺘﻢ. اﺳﻤﺶ ﻫﻢ ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ زد:
-ﺟﺎي ﻗﺸﻨﮕﯿﻪ ﺧﻮﺷﺖ ﻣﯿﺎد.
-ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﭼﯽ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟ در ﮔﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻤﺎ!
ﻓﺮﻫﺎد ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ زد و ﮔﻔﺖ:
-ﺟﺪﯾﺪا در ﮔﻮﺷﯽ ﻫﻢ دارﯾﻢ! ﺣﺎﻻ ﻣﻮﻧﺪه ﺗﺎ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺟﺪﯾﺪا ﭼﯿﺎ دارﯾﻢ!
-راه ﺑﯿﻔﺘﯿﻢ؟ اﯾﻨﻄﻮري وﻗﺖ ﻫﺪر ﺑﺪﯾﺪ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ.
ﺑﺎ ﺣﺮف آرش ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش اﻓﺘﺎدن و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺎﺷﻮن رﻓﺘﻦ. ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﯿﺎورده ﺑﻮد اول ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﺤﺮ و ﺳﻮرن
اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
-ﻧﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺎد ﺷﻤﺎ دوره ي ﻧﺎﻣﺰدﯾﺘﻮﻧﻪ. ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺷﻤﺎرو ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺖ.
ﺳﻮرن ﮔﻔﺖ:
-ﭼﺮت ﻧﮕﻮ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﺳﻮار ﺷﻮ.
-ﻧﻪ ﻧﻪ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺷﻤﺎرو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ رﯾﺰم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آرش و ﻣﺮﯾﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ:
-ﺟﺪاﯾﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺑﯿﻦ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻋﺬاب اﻟﯿﻢ اﻟﻬﯽ رو در ﭘﯽ داره.
ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ.
-ﺷﻤﺎ دوﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻧﺎﻣﺰدﯾﺪ ﻧﻪ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ؟
ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
-ﮐﻢ داﺳﺘﺎن ﺑﺒﺎف ﺑﭽﻪ. از اول دردت اﯾﻦ ﺑﻮد ﺳﺮﺧﺮ ﻣﺎ ﺑﺸﯽ دﯾﮕﻪ؟ ﺑﭙﺮ ﺑﺎﻻ.
ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ ﺧﻨﺪان ﺑﺮاي ﺳﻮرن و آرش دﺳﺘﯽ ﺗﮑﻮن داد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎ اوﻣﺪ.
ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺑﻌﺪ از ﮐﻤﯽ ﺗﻌﺎرف ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ ﻫﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ. ﻣﯽ
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺒﻨﺪم و ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-ﺧﺎﻧﻮم ِ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻮﻧﻪ؟
روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺻﺎف ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺧﻮش روﯾﯽ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ.
-12 ﺳﺎﻟﻤﻪ.
-داﻧﺸﺠﻮ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟
-ﺑﻪ ﺳﺎل آﺧﺮ ﺣﻘﻮق ﻫﺴﺘﻢ. ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر؟
-ﻣﻦ دﯾﭙﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ دﯾﮕﻪ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻧﺪادم. رﻓﺘﻢ ﺳﺮﺑﺎزي. اﻻﻧﻢ 42 ﺳﺎﻟﻤﻪ. ﺷﻐﻠﻢ آزاده ﺗﻮي ﺑﺎزار ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻟﻮازم ﯾﺪﮐﯽ دارم.
ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﺮا اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻧﺪادﯾﺪ؟
-زﯾﺎد ﺑﻪ درس ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادم وارد ﺑﺎزار ﮐﺎر ﺑﺸﻢ. ﺑﻌﺪ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﻮدم ﺑﺮﺧﻼف ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻪ آﻗﺎي ﭘﻮﯾﺎن ﺣﺴﺎﺑﯽ از
ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ ﺳﺎﭘﻮرﺗﺶ ﮐﺮد، ﭘﺪر ﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻬﻢ ﺑﻬﺎ ﻧﻤﯽ داد. ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎزار ﮐﺎر رو ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم.
ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد وارد ﺑﺤﺚ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
-ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ داري در ﻣﻮرد ﭘﺪرت ﮐﻢ ﻟﻄﻔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺎ!
-آواز دﻫﻞ ﺷﻨﯿﺪن از دور ﺧﻮش اﺳﺖ ﻓﺮﻫﺎد ﺟﺎن! روي ﺧﻨﺪون ﺑﺎﺑﺎ ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻤﺮام ﺑﻮدﯾﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺎ و ﻏﺮ زدﻧﺎش ﻣﺎل
ﻣﻦ ﺑﻮد. اوﻧﻘﺪر ﮔﻔﺖ و ﻏﺮ زد ﮐﻪ ﻣﻔﺖ ﺧﻮرم و ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻢ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ول ﮐﻨﻢ ﺑﺮم ﺳﺮﺑﺎزي! وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎي ﺗﻮ دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﻮد و داﺷﺖ
ﻧﺎزت رو ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺮﺑﺎزﯾﺖ رو ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ راه ﻓﺮار از زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮد و ﭼﻪ دﺳﺘﺎوﯾﺰي ﺑﻬﺘﺮ از ﺳﺮﺑﺎزي ﮐﻪ دو ﺳﺎل از اون ﺟﻬﻨﻢ دورم
ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪﺷﻢ ﮐﻪ از ﭘﺎدوﯾﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻢ رﺳﯿﺪم.
-ﺑﻪ ﺟﺎش ﺗﻮ ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮ از ﻣﻨﯽ.
-آره ﺧﻮب ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ ﺧﺮم ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ! وﻟﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺟﻮوﻧﯿﻢ رو ﻫﺪر دادم.
ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺟﻮوﻧﯿﺘﻮن رو ﻫﺪر دادﯾﺪ؟
آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
-ﺳﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ دﻧﺒﺎل درس ﺧﻮﻧﺪن و ﻟﺬت ﺑﺮدن از زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن ﺑﻮدن ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم. از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﻮدم. ﺗﻮي ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ ﭘﺎدوﯾﯽ
ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺗﻮ ﺳﺮي ﻣﯽ ﺧﻮردم. ﯾﻪ ﻗﺮون دوزار ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ زودﺗﺮ ﺑﺘﻮﻧﻢ روي ﭘﺎي ﺧﻮدم واﯾﺴﻢ. ﺻﺒﺤﺎ 6 از ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺰدم ﺑﯿﺮون ﺷﺒﺎ
21 ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ. ﺑﺎﺑﺎم ﻫﻢ ﮐﮑﺶ ﻧﻤﯽ ﮔﺰﯾﺪ. ﻣﺎدر ﺑﺪﺑﺨﺘﻢ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ. زﻧﺪﮔﯽ راﺣﺖ ﺑﺮام ﺷﺪه ﺣﺴﺮت. ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ از
اﯾﻦ ﻣﯽ ﺳﻮزم ﮐﻪ اﻻن ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ ﻫﺮ ﭼﯽ دارم ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻤﮏ ﺑﺎﺑﺎﻣﻪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﯾﻪ ﺑﭽﻪ ﭘﻮﻟﺪار اﺣﻤﻘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎم ﺧﺮﺟﻤﻮ داده ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ
رﺳﯿﺪم.
-از زﻧﺪﮔﯽ اﻻﻧﺘﻮن راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ؟
-ﺧﺪاروﺷﮑﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ. راه ﺧﻼف ﻫﻢ ﻧﺮﻓﺘﻢ اﺻﻼ. ﻧﺬاﺷﺘﻢ ﭘﻮل ﺣﺮوم وارد ﻣﺎﻟﻢ ﺑﺸﻪ. دروﻏﻪ اﮔﺮ ﺑﮕﻢ راﺿﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ
ﺧﻮب دﻟﻢ ﺑﺮاي روزاﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺪر رﻓﺖ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺳﻮزه.
-ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﻓﺮﺻﺖ دارﯾﺪ. ﻣﮕﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻮﻧﻪ؟ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ اﻻن ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﻗﺘﺼﺎدي و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺧﻮﺑﯽ دارﯾﺪ و ﻫﻢ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺸﻮن ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ
ﺷﻤﺎﺳﺖ.
-ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ.
ﻣﻦ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻢ؟ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز دارم ﺗﻮي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ و ﺑﺪﺑﺨﺘﯿﺎم دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﯿﺰﻧﻢ؟ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم و ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ
ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻧﺒﻮد ﮐﻔﺎﯾﺖ ﮐﺮدم. ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺮاي ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺤﺚ ﮔﻔﺖ:
-ﺑﺎﺑﺎ ﺑﯿﺨﯿﺎل ﺑﺪﺑﺨﺘﯿﺎ. اﻣﺮوز اوﻣﺪﯾﻢ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ اون ﺑﺎر ﮐﻪ اوﻣﺪﯾﻢ وارﯾﺎن ﯾﺎدﺗﻪ؟
-آره ﯾﺎدﻣﻪ. ﺑﺎر اوﻟﻤﻮن ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﻌﺪش رﻓﺘﯿﻢ ﺗﻮي روﺳﺘﺎش و اون دﺧﺘﺮه رو دﯾﺪﯾﻢ.
-ﯾﺎدﺗﻪ اون دﺧﺘﺮه رو؟ ﭼﻘﺪر اون روز ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ.
ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﻣﺎﺟﺮا دﻗﯿﻘﺎ ﭼﯽ ﺑﻮده؟ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﺬاﺷﺘﯿﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﺣﺪاﻗﻞ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﺎﺟﺮا ﭼﯽ ﺑﻮده!
ﻓﺮﻫﺎد ﺧﻨﺪان ﮔﻔﺖ:
-ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻧﺪﯾﺪ ﺑﺪﯾﺪا داﺷﺘﯿﻢ ﻫﯽ ﺑﻪ درﺧﺘﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ذوق زده ﺑﻮدﯾﻢ واﻗﻌﺎ وارﯾﺎن ﻣﻨﻈﺮه ي ﻗﺸﻨﮕﯽ داره ﺗﻮي ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن. ﺧﻼﺻﻪ داﺷﺘﯿﻢ از
ﻓﻀﺎي زﯾﺒﺎ و ﻫﻮاي ﭘﺎﮐﺶ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ رو دﯾﺪﯾﻢ ﮔﻮﺷﻪ ي دﯾﻮار ﻧﺸﺴﺘﻪ. ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﭼﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ و
ﺧﻼﺻﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﺟﻠﻮ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ. اوﻧﻢ اول ﯾﻪ ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪش ﮔﻔﺖ ﮔﻢ ﺷﺪم. ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﺎده آدم اﻓﺘﺎدﯾﻢ دﻧﺒﺎل اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ
ﺑﭽﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﻦ و آرش و ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ دﻧﺒﺎل ﯾﻪ وﺟﺐ ﺑﭽﻪ ﮐﻞ روﺳﺘﺎ رو دوﯾﯿﺪﯾﻢ و دﻧﺒﺎل ﺧﺎﻧﻮاده اش ﮔﺸﺘﯿﻢ. ﮔﺸﻨﻪ اش ﺷﺪ ﻏﺬا ﺑﺮاش درﺳﺖ
ﮐﺮدﯾﻢ. ﺧﻮاﺑﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮدﯾﻤﺶ ﺧﻮﻧﻪ و ﺧﻼﺻﻪ دردﺳﺮت ﻧﺪم ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﻣﺎرو ﻣﭽﻞ ﮐﺮد و ﻫﯽ دور ﺧﻮدﻣﻮن ﮔﺮدوﻧﺪ آﺧﺮ ﺳﺮ ﻏﺮوب ﮐﻪ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ
ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺮﯾﺪ دم ﺧﻮﻧﻪ ام. ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺧﻮب از اول دﻧﺒﺎل ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ ات رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ دﯾﮕﻪ! ﮔﻔﺖ ﻧﻪ ﻣﻦ ﯾﺎدم اوﻣﺪه و اﯾﻨﺎ. ﺑﻌﺪ ﻣﺎرو ﮐﺸﻮﻧﺪ
دوﺑﺎره ﻫﻤﻮن ﺟﺎي اوﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺧﻮﻧﻪ اش اﺻﻼ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺑﻮده و ﭼﻮن ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ اﯾﻨﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﮐﺮج ﺳﺮﮐﺎر و ﺗﺎ ﺷﺐ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪن و
اﯾﻨﻢ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺎزي ﮐﻨﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺎرو ﻣﭽﻞ ﺧﻮدش ﮐﻨﻪ. ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ي 9- 01 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد. اﻟﺒﺘﻪ از ﺣﻖ ﻧﮕﺬرﯾﻢ روز ﺑﺎﺣﺎﻟﯽ
ﺷﺪا. ﺧﺪاﯾﯿﺶ ﺑﻬﻤﻮن ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ي ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮد. ﮐﻠﯽ ﺳﺮﮔﺮﻣﻤﻮن ﮐﺮد.
ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آرش ﭘﺎرك ﮐﺮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-رﺳﯿﺪﯾﻢ؟
ﻓﺮﻫﺎد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:
-آره.
-اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺳﺪ ﮐﺮﺟﻪ!
-ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻗﺎﯾﻖ ﻣﻮﺗﻮري ﺑﺮﯾﻢ اون ور ﺳﺪ.
-ﻗﺎﯾﻖ ﻣﻮﺗﻮري؟
-آره!
زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-اﻣﺎ ﻣﻦ... ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻪ...
ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ:
-ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﯽ؟
ﺳﺮي ﺗﮑﻮن دادم و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺿﻌﻔﻢ رو ﺗﻮي ﺟﻤﻊ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم. ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮدم.
ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آروم ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ؟
ﻣﺘﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-از ﭼﯽ؟
-از ﻗﺎﯾﻖ!
-ﻧﻪ... ﭼﻄﻮر؟
-ﺗﻮي ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﻨﯿﺪم ﮔﻔﺘﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﻪ... ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻨﻄﻮري ﻣﯿﺸﯽ؟
ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﮔﻔﺘﻢ:
-دوﺑﺎري ﮐﻪ ﺳﻮار ﻗﺎﯾﻖ ﺷﺪم ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرده... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام اﻣﺮوز ﺟﻠﻮي ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ اﯾﻨﻄﻮري ﺑﺸﻢ...
ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ زد و دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﻧﮕﻔﺖ.
وﺳﺎﯾﻞ را از ﺻﻨﺪوق ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎ رﻓﺘﯿﻢ. ﺗﻤﺎم ﻣﺪت در دل دﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﻧﺸﻮد.
وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻗﺎﯾﻖ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و روﺑﺮوي ﻣﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﭘﯿﺪا ﮐﺮد.
-از ﮐﯽ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ي ﻓﺮﻫﺎد آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﺪ؟
ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮاﻧﻢ را از ﮐﻒ ﻗﺎﯾﻖ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ دوﺧﺘﻢ.
-ﭘﺪر ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺎ ﭘﺪرم ﻫﻢ ﺑﺎزي ﺑﭽﮕﯽ ﺑﻮدن. از دوران ﺑﭽﮕﯽ دوﺳﺘﯿﺸﻮن رو ﺣﻔﻆ ﮐﺮدن. ﭼﻮن ﭘﺪرم ﺑﺮادر ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﺑﺎي ﻓﺮﻫﺎد رو ﻋﻤﻮ
ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮدم. اﻻﻧﻢ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ دارم.
اﻟﺒﺘﻪ ﮐﯿﻨﻪ ام از ﭘﻮﯾﺎن را ﻓﺎﮐﺘﻮر ﮔﺮﻓﺘﻢ!
-زﯾﺎد ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن رﻓﺖ و آﻣﺪ دارﯾﺪ؟
-آره دﯾﮕﻪ... ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ دارﯾﻢ.
-ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
-آره. ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ ﻗﺒﻞ از ﻓﻮت ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت اوﻧﺎ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﻣﻨﻮ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد.
-ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮزه ﭘﺪر و ﻣﺎدرت رو... ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺘﯽ ﻓﻮت ﺷﺪن؟
دروﻏﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ را ﺑﺮاي ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم.
-ﺗﻮي ﯾﻪ ﺗﺼﺎدف ﻓﻮت ﮐﺮدن.
-ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮدن؟
-ﻧﻪ وﻟﯽ ﺧﻮب ﭘﺮوﻧﺪه ﺷﻮن ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺮﺳﯿﺪ.
-ﺷﺎﻏﻠﯽ؟
-ﺑﻠﻪ ﺗﻮي دﻓﺘﺮ ﭘﺪر ﻓﺮﻫﺎد ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻢ.
-ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﮐﯿﻞ؟
-آره.
-دوﺳﺖ داري اﯾﻦ ﺷﻐﻠﻮ؟
-آره ﺧﯿﻠﯽ. اﻧﮕﯿﺰه ي زﯾﺎدي ﺑﺮاي اﯾﻦ ﮐﺎر داﺷﺘﻢ و دارم.
-ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﻪ اﻧﮕﯿﺰه اي؟
اﻧﮕﯿﺰه ام ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺑﻮدﻧﺪ و اﯾﻦ ﭼﯿﺰي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﯿﺎن ﮐﻨﻢ... ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻢ:
-از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﺸﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻢ. ﺗﻮي اﯾﺮان ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ زن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ وﮐﺎﻟﺖ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺮدم.
آروم زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
-رﺳﯿﺪﯾﻢ.
ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ را ﺑﻪ آرش دوﺧﺘﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﻗﺎﯾﻖ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
-واﻗﻌﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ؟
ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺎ دﻟﺨﻮري ﮐﻪ در ﺻﺪاﯾﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد و ﮔﺮه ﮐﻮري ﮐﻪ روي اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺧﯿﺎل ﺑﺎز ﺷﺪن ﻧﺪاﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
-ﺑﻠﻪ! ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺣﺮف زدن ﺑﻮدﯾﺪ اﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﻧﺸﺪﯾﺪ.
ﻧﮕﺎه ﭘﺮاز ﺗﺸﮑﺮم را ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ دوﺧﺘﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آروم ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮري ازﺗﻮن ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ... واﻗﻌﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ زد و در ﺟﻮاب ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ:
-ﮐﺎري ﻧﮑﺮدم!
و از ﻗﺎﯾﻖ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ.
اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎري ﮐﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﻫﻢ ﻣﻤﻨﻮﻧﺶ ﺑﻮدم... اﻧﮕﺎر اﯾﻦ ﭘﺴﺮ از ﯾﮏ ﮔﻞ و ﺳﺮﺷﺖ دﯾﮕﺮ ﺑﻮد... ﻃﻮري ﮐﻪ آدم ﺑﺎ او اﺣﺴﺎس ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ
و راﺣﺘﯽ ﻣﯿﮑﺮد و ﮔﺬر زﻣﺎن را از ﯾﺎد ﻣﯽ ﺑﺮد...
ﺳﺎﻋﺖ از 2 ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ روي ﺗﺨﺘﻢ دراز ﮐﺸﯿﺪم. ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﮐﻪ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﺑﯿﺮون روﯾﺶ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد دوﺧﺘﻢ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ
ﮐﺸﯿﺪم...
اﺗﻔﺎﻗﺎت اﻣﺮوز ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻓﯿﻠﻢ ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ رد ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪ را روي ﻟﺒﻢ ﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪ. ﮐﻠﺒﻪ ي ﭼﻮﺑﯽ زﯾﺒﺎي آرش، رﻓﺘﺎر
ﺧﻮب و ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ دوﺳﺘﺎن ﻓﺮﻫﺎد، ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ و آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺑﺎ او ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد... ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮑﺘﻪ ي ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه اﺧﻢ ﻫﺎي ﺗﻮي ﻫﻢ ﻓﺮﻫﺎد
و ﻧﮕﺎه ﻏﻤﮕﯿﻨﺶ ﺑﻮد...
روز ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد؟! ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ روي ﻟﺒﻢ و آراﻣﺸﯽ ﮐﻪ دارم ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﻮاب ﺑﺮاي ﺧﻮب ﯾﺎ ﺑﺪ ﺑﻮدن روز ﺑﺎﺷﺪ!
ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و ﺗﻦ ﺧﺴﺘﻪ و ذﻫﻨﻢ آراﻣﻢ را ﺑﻪ دﻧﯿﺎي ﺧﻮاب ﻫﺎ ﺳﭙﺮدم...
ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ از ﺗﻤﺎﺳﻢ ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺎرﯾﺎﺑﯽ ﻧﮕﯿﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ... اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ ﻣﻮرد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاي ﮐﺎر ﻣﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ!
ﻧﮕﺎﻫﻢ روي ﺷﯿﺸﻪ ي ورودي آژاﻧﺲ روﺑﺮوﯾﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪ... ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﺑﻮد؟
ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎﯾﯽ ﻧﺎﻣﻄﻤﺌﻦ وارد آژاﻧﺲ ﺷﺪم.
-ﺳﻼم آﻗﺎ
ﻧﮕﺎه ﻣﺮدي ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ:
-ﺳﻼم ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
ﺑﺎ ﻣﻦ و ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-اﻣﮑﺎﻧﺶ ﻫﺴﺖ ﯾﮑﯽ از راﻧﻨﺪه ﻫﺎﺗﻮن ﯾﮏ ﻣﺎه در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﻧﮕﺎه ﻣﺮد ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪ.
-ﯾﮏ ﻣﺎه؟
-ﺑﻠﻪ. ﺑﻌﺪش ﻗﺮاره از اﯾﺮان ﺑﺮم ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ رو ﻓﺮوﺧﺘﻢ و اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﺑﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮام ﺳﺨﺘﻪ. ﻣﺪام ﻫﻢ دﻧﺒﺎل ﮐﺎرام ﻫﺴﺘﻢ...
ﭼﺮا اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ؟ دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم؟ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻢ.
-ﻫﺰﯾﻨﻪ اش ﺑﺮاﺗﻮن ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﻤﯿﺸﻪ اﯾﻨﻄﻮري؟
-ﺣﺪودا ﭼﻘﺪر ﻣﯿﺸﻪ؟
-008 ﺗﺎ 1 ﺗﻮﻣﻦ...
ﭼﻘﺪر زﯾﺎد! ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﭘﺮداﺧﺖ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻫﺰﯾﻨﻪ اي ﺑﺮاي ﮐﺎري ﮐﻪ از ﻧﺘﯿﺠﻪ اش ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﺗﺸﮑﺮي ﮐﺮدم و ﺑﯿﺮون اﻣﺪم...
از ﮐﺠﺎ ﯾﮏ راﻧﻨﺪه ي ﻣﻄﻤﺌﻦ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم؟
ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن اﯾﺴﺘﺎدم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﺣﺴﺎﺑﯽ دﯾﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد... اﮔﺮ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﯾﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻣﯽ رﻓﺖ ﻫﻢ ﺑﺎز دﯾﺮ ﺑﻪ ﮐﻼﺳﻢ ﻣﯽ رﺳﯿﺪم و ﺑﺎ
اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﯿﺒﺖ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﺣﺬف ﻣﯽ ﺷﺪم!
دوﺑﺎره وارد آژاﻧﺲ ﺷﺪم.
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎ ﺑﺮاي اﻻن ﻣﺎﺷﯿﻦ دارﯾﺪ؟
-ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮم. اﮔﺮ ده دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدن.
-ﻧﻪ ﻣﺘﺸﮑﺮ.
دوﺑﺎره ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن اﯾﺴﺘﺎدم. ﯾﮏ ﭘﺮاﯾﺪ ﺟﻠﻮ ﭘﺎﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎد.
-درﺑﺴﺖ؟
-ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﺧﺎﻧﻮم؟
-داﻧﺸﮕﺎه...
-ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺎﻻ.
ﻣﺮد ﺟﻮون ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ دﺳﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺧﻮﺑﯽ دارد... ﻧﮕﺎﻫﻢ را از ﺷﯿﺸﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺮد دوﺧﺘﻢ... ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ
ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎ؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ را از آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
-ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟!
-ﺷﻤﺎ ﺷﻐﻠﺘﻮن ﻣﺴﺎﻓﺮﮐﺸﯿﻪ؟
ﻣﺮد اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
-ﭼﻄﻮر ﺧﺎﻧﻮم؟
ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺷﻤﺎ روزا ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﺸﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟
اﺧﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺗﻮي ﻫﻢ رﻓﺖ:
-ﺑﺮ ﻓﺮض ﮐﻪ آره، اﺷﮑﺎﻟﯽ داره؟
-ﻧﻪ... ﻧﻪ... راﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺘﻮن ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺑﺪم...
-ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد؟
-ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺎر در اﺻﻞ...
-ﭼﻪ ﮐﺎري؟
-ﻣﻦ ﺑﺮاي ﯾﻪ ﻣﺎه ﺑﻪ ﯾﻪ راﻧﻨﺪه ﻧﯿﺎز دارم...
-ﺑﺮاي ﭼﻪ ﮐﺎري؟ ﭼﺮا از آژاﻧﺲ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﯾﺪ؟ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺗﺮه ﮐﻪ.
-ﻫﺰﯾﻨﻪ اش ﺑﺮام ﮔﺮون ﻣﯽ ﺷﺪ اون ﻃﻮري... ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ ﻣﯽ ﺧﻮام... ﻣﯽ ﺧﻮام ﭘﺪرم رو ﯾﮏ ﻣﺪﺗﯽ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﻨﯿﺪ.
-ﭘﺪرﺗﻮن رو؟ ﮐﺎر ﺧﻼف ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ؟
-ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻼف ﭼﯿﻪ! ﻓﻘﻂ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻬﺶ ﺷﮏ ﮐﺮده ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﯾﻪ ﻣﺪت ﺗﻌﻘﯿﺒﺶ ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ زﯾﺮ ﺳﺮش ﯾﻪ وﻗﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﻪ!
-دردﺳﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺧﺎﻧﻮم؟
-ﻧﻪ آﻗﺎ ﭼﻪ دردﺳﺮي؟ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و ﻣﺎدرم از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻄﻠﻊ ﻫﺴﺘﯿﻢ. اﮔﺮ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﭘﺪرم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ دﯾﮕﻪ!
-ﭼﻨﺪ وﻗﺖ؟
-ﺣﺪودا ﯾﮏ ﻣﺎه.
-ﭼﻘﺪر ﻣﯽ دﯾﺪ؟
-003 ﺧﻮﺑﻪ؟
ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
-ﭘﻮل ﺑﻨﺰﯾﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ!
-004؟
-006 ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺗﺮه.
-005 ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺪم... ﺑﻪ ﺟﺎش ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ زﻣﺎﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﭘﺪرم ﺗﻮي ﺷﺮﮐﺘﻪ ﺑﺮﯾﺪ ﻫﻤﻮن اﻃﺮاف ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﺸﯽ ﮐﻨﯿﺪ.
ﻣﺮد ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ از آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ. ﺟﻠﻮي داﻧﺸﮕﺎه ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
-رﺳﯿﺪﯾﻢ.
ﺷﻤﺎره ي ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ را روي ﯾﮏ ورق ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ:
-اﮔﺮ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮدﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﻤﺎره ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ.
ﮐﺎﻏﺬ رو از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ. اﺧﻢ ﻫﺎش ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﻮي ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
-ﮐﺮاﯾﻪ ﺗﻮن ﺷﺪ 6 ﺗﻮﻣﻦ.
اول ﺑﻬﺖ زده ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم آﻣﺪم، ﮐﺮاﯾﻪ اش را دادم، از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﻢ.
اﮔﺮ ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﮐﺮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺟﻮان ﺳﺎﻟﻢ و ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ... اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪا ﺑﺮاﯾﻢ دردﺳﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ...!
-ﭼﺮا ﺑﺎز دﯾﺮ اوﻣﺪي؟
ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺟﺰوه ﺑﻮدﯾﻢ، آرام زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-دﻧﺒﺎل ﮐﺎري ﺑﻮدم.
-ﺳﺮ ﺻﺒﺤﯽ دﻧﺒﺎل ﭼﻪ ﮐﺎري ﺑﻮد؟
-ﻣﮕﻪ ﻓﻀﻮﻟﯽ؟
-ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﯽ؟
-روﺗﻮ ﮐﻢ ﮐﻦ ﻣﻬﺸﯿﺪ... ﺟﺰوه ات رو ﺑﻨﻮﯾﺲ. ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم ﺑﺎز اﺳﺘﺎده ﺑﻬﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﺪه.
-از اون روزاﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﮓ ﺷﺪﯾﺎ!
-ﻧﻈﺮ ﻟﻄﻔﺘﻪ.
ذﻫﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺎزار ﻣﺴﮕﺮﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم؟ اﮔﺮ ﭘﺴﺮك دردﺳﺮ ﺷﻮد ﭼﻪ؟ اﺻﻼ اﮔﺮ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﻨﺪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟
ﻟﺮزش ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ را اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﺎد اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭼﯿﺰي روي ﺗﺨﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ را از ﺟﯿﺐ ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎره ي ﻧﺎﺷﻨﺎس روي ﺻﻔﺤﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮدش ﺑﻮد؟
ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از ﮐﻼس ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﮐﻤﻪ ي ﺑﺮﻗﺮاري ﺗﻤﺎس را ﺑﺰﻧﻢ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ! ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺷﻤﺎره را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻪ
ﮔﻮﺷﻢ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم.
ﺻﺪاي ﻇﺮﯾﻒ دﺧﺘﺮاﻧﻪ اي در ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﺳﻼم ﻋﺰﯾﺰم.
ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﻣﮑﺚ ﮐﺮدم. ﭘﺲ ﭘﺴﺮك ﻧﺒﻮد!
-اﻟﻮ؟ ﻋﺰﯾﺰم ﭘﺸﺖ ﺧﻄﯽ؟
ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﻤﯽ ﺑﺮﺧﻮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪم:
-ﺳﻼم. ﺑﻠﻪ ﻫﻨﻮز ﭘﺸﺖ ﺧﻄﻢ. ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎرو ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﯿﺎوردم...
رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪ:
-ﺗﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﯿﺎري ﺧﺎﻧﻮم ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ! ﺳﺤﺮم ﻋﺰﯾﺰم ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ؟
ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻓﺸﺎر آوردم و ﺑﺎ ﮔﯿﺠﯽ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-ﺳﺤﺮ؟؟؟
-ﺟﻤﻌﻪ ي ﻫﻔﺘﻪ ي ﻗﺒﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ وارﯾﺎن! ﯾﺎدت اوﻣﺪ ﻋﺰﯾﺰم؟
-آﻫــــــــــﺎن ﺧﻮﺑﯽ ﺳﺤﺮ ﺟﺎن؟
و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﻣﺸﻐﻮل آﻧﺎﻟﯿﺰ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﺎورم ﺳﺤﺮ ﮐﺪام ﺑﻮد! ﺳﺤﺮ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮي ﺳﻮرن... ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻗﻬﻮه اي
ﮐﺸﯿﺪه و ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه داﺷﺖ!
-ﻣﻤﻨﻮن ﮔﻠﻢ ﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽ؟ ﺑﺪ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﺸﺪم؟
ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻪ در ﺑﺴﺘﻪ ي ﮐﻼس دوﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم. ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺧﻮﺑﯽ؟ آﻗﺎ ﺳﻮرن و ﺑﻘﯿﻪ ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮب ﻫﺴﺘﻦ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ:
-ﺳﻮرن ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ. ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﭼﺮا ﺑﺪ ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺰﯾﺰم؟ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻦ... راﺳﺘﺶ ﻋﺰﯾﺰم ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﮕﻢ ﻗﺮاره آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎم.
ﻣﯿﺎي؟
دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮوم؟ دور ﭘﯿﺶ ﮐﺎﻣﻼ روﺣﯿﻪ ام ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد... ﭘﺲ ﭼﻪ اﯾﺮادي داﺷﺖ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺮوم؟ ﺑﺎ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﻓﺮﻫﺎد ﻣﯿﺎد؟
-آره ﻋﺰﯾﺰم.
زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-ﭘﺲ ﭼﺮا ﺧﻮدش ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺖ؟!
-ﭼﯿﺰي ﮔﻔﺘﯽ ؟
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻧﻪ ﻧﻪ، ﻣﺰاﺣﻤﺘﻮن ﻧﺒﺎﺷﻢ؟
-دﯾﻮوﻧﻪ ﻧﺸﻮ ! اﮔﺮ ﻣﺰاﺣﻢ ﺑﻮدي ﮐﻪ ﻧﻤﯿﮕﻔﺘﯿﻢ ﺑﻬﺖ!
-ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺰﯾﺰم ﭘﺲ ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺘﻮن.
ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
-آخ ﺟﻮن... ﺻﺒﺤﺶ ﺑﻬﺖ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﻣﺤﻞ ﻗﺮار و ﺳﺎﻋﺖ و اﯾﻨﺎ رو ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ.
-ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺰﯾﺰم. ﻣﻤﻨﻮن ﻟﻄﻒ ﮐﺮدي ﺧﺒﺮم ﮐﺮدي.
-ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮔﻠﻢ. ﭘﺲ دﯾﮕﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ. ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺖ ﻋﺰﯾﺰم. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
-ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ ﺳﺤﺮ ﺟﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
ﺗﻤﺎس را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺑﺎز ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ در ﺑﺴﺘﻪ ي ﮐﻼس دوﺧﺘﻢ... ﭘﺲ ﭼﺮا ﻓﺮﻫﺎد ﺧﻮدش ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺖ؟... ﯾﻌﻨﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺮوم؟
زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-ﺑﻪ درك ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاره! اﺻﻼ ﺑﻪ اون ﭼﻪ! ﺳﺤﺮ دﻋﻮﺗﻢ ﮐﺮد ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺤﺮ ﻣﯿﺮم...
ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم
ﺻﺪاي زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﻫﻢ زﻣﺎن ﺷﺪ ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻤﻠﻪ ي ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ:
-ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﻤﺎره ات رو از...
ﻣﯿﺎن ﮐﻼﻣﺶ ﭘﺮﯾﺪم و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ ﮔﻮﺷﯽ را در ﻣﯿﺎوردم ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ...
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎره ي ﻧﺎﺷﻨﺎس اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم:
-ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
-ﺳﻼم.
ﺻﺪا آﺷﻨﺎ ﻧﺒﻮد! ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺳﻼم. ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟
-ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯿﺪ؟
-ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ؟
-ﺧﻮدﺗﻮن ﺷﻤﺎره ﻣﯽ دﯾﺪ ﺑﻌﺪ ﯾﺎدﺗﻮن ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﻪ! ﺟﺎﻟﺒﻪ ﻫﺎ!
ﺑﻬﺖ زده ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﻦ ﺷﻤﺎره دادم؟
-ﺑﻠﻪ! ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ درﺑﺴﺖ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ! ﯾﺎدﺗﻮن اوﻣﺪ؟
ﻧﻔﺲ ﭘﺮ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اﺧﻢ ﻫﺎي ﺗﻮي ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ي ﻓﺮﻫﺎد و ﮔﻮش ﻫﺎي ﺗﯿﺰ ﺷﺪه ي ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ را ﻧﺎدﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮم!
-آﻫﺎن! ﺧﻮب ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دﯾﮕﻪ ﺗﻤﺎس ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﯾﺪ...
-اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﯿﺪ زودﺗﺮ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم؟
ﭼﺮا اﯾﻦ ﻃﻮري ﺣﺮف ﻣﯽ زد؟ ﻃﻠﺒﮑﺎر ﺑﻮد!
-اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻗﺪر دﯾﺮ ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ!
ﺣﺎﻻ ﺳﺮ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﻦ ﮐﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد! ﺑﺒﺨﺸﯿﺪي زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم و از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ.
-ﻓﮑﺮاﺗﻮن رو ﮐﺮدﯾﺪ؟
-اﮔﺮ ﻓﮑﺮاﻣﻮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ؟
ﮐﻼﻓﻪ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﻮب ﻧﺘﯿﺠﻪ؟
-ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺟﻮاﺑﻢ ﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﻮد دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮاي زﻧﮓ زدن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﺧـــﺎﻧــــﻮم!!!
ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ را ﮐﺸﯿﺪه و ﭘﺮ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺖ! ﻓﺮﺻﺖ ﺟﻮاب دادن ﻧﺪاد:
-از ﮐﯽ ﮐﺎرم رو ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ ﺧﺎﻧﻮم؟
ذﻫﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد... آدرس ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﯽ دادم ﯾﺎ ﺷﺮﮐﺖ؟ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻮد؟
-ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ 5 ﻋﺼﺮ ﻣﯿﺪون وﻟﯿﻌﺼﺮ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺗﺎ در ﻣﻮرد ﮐﺎرﺗﻮن ﺑﺮاﺗﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم.
-ﺑﺎﺷﻪ ﺧﺎﻧﻮم.
ﺻﺪاي ﺑﻮق ﻣﻤﺘﺪ ﮐﻪ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ، ﮔﻮﺷﯽ را ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻤﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻬﺖ زده زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-ﭼﺮا ﺻﺒﺮ ﻧﮑﺮد ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ؟
-ﮐﯽ ﺑﻮد؟
ﺗﺮﺳﯿﺪم، ﮔﻮﺷﯽ از دﺳﺘﻢ اﻓﺘﺎد، ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﻫﺎد ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﭼﺘﻪ؟ ﺗﺮﺳﯿﺪم رواﻧﯽ!
ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﯾﺎ ﮔﻮﺷﯽ اي ﮐﻪ روي زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن دﻧﺪان ﻫﺎي ﻓﺸﺮده ﺷﺪه اش ﺑﯿﺮون ﻣﯽ اﻣﺪ
ﻏﺮﯾﺪ:
-ﮐﯽ ﺑﻮد ؟!
از ﺗﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺧﺪارا ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ در ﻣﻮرد ﮐﺎرش ﻧﺰده ﺑﻮدم... راﺳﺘﯽ ﭼﻘﺪر از ﺣﺮف ﻫﺎﯾﻤﺎن را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد؟ ﻗﺮارِ ﻓﺮدا...
از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪم و ﻣﺜﻞ ﺧﻮدش ﺑﺎ دﻧﺪان ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮ روي ﻫﻢ ﻓﺸﺮده ﺑﻮدم و ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﺮﺳﺎن، ﻏﺮﯾﺪم:
-ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره!
روي ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم... ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﮐﻨﺴﻞ ﮐﺮدن ﻗﺮار ﻓﺮدا ﺑﻮد؟ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﺷﮏ ﮐﻨﺪ اﻣﺎ رﻓﺘﻦ ﺳﺮ ﻗﺮار ﻓﺮدا ﻫﻢ زﯾﺎد
درﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ. اﮔﺮ ﻓﺮﻫﺎد ﺳﺎﻋﺖ و ﺟﺎي ﻗﺮار را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ و دﻧﺒﺎﻟﻤﺎن ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭼﻪ؟ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺷﺪن ﭘﺴﺮك ﯾﻌﻨﯽ از دﺳﺖ دادن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ
ﻣﺪت ﻫﺎ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﻮدم!
ﮔﻮﺷﯽ ام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﺮاي ﭘﺴﺮك ِ ﭘﺮروي ِ راﻧﻨﺪه ﻧﻮﺷﺘﻢ:
" ﻗﺮار ﻓﺮدا ﮐﻨﺴﻠﻪ. ﺑﻌﺪا ﺑﻬﺖ ﻣﯽ ﮔﻢ ﮐﺠﺎ و ﮐﯽ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ. "
ﺷﻤﺎره ي ﻣﻬﺸﯿﺪ را ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺑﻮق ﺻﺪاي ﺧﻮاب آﻟﻮدش در ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ؟
-ﺧﻮاب ﺑﻮدي ﯾﻌﻨﯽ؟
-ﻧﻪ! ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم داﺷﺘﻢ ﻋﺮﺑﯽ ﻣﯽ رﻗﺼﯿﺪم! ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اون ﺳﺎﻋﺖ ﻻﻣﺼﺒﺖ ﺑﻨﺪازي ﺑﻌﺪ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﯽ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺘﺎ!
ﺣﻖ داﺷﺖ! ﺳﺎﻋﺖ از 1 ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد.
-ﭼﺮا ﻻل ﺷﺪي ؟ ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺒﯽ زﻧﮓ زدي ﺑﺮام ﺳﮑﻮت ﮐﻨﯽ؟
-ﻫﺎن؟ ﻧﻪ ﮐﺎرت داﺷﺘﻢ! ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ 5 ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎي ﻣﯿﺪون وﻟﯿﻌﺼﺮ؟
-ﭼﺮا؟ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻨﯽ؟ ﭼﺮا وﻟﯿﻌﺼﺮ؟
-آره ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻨﻢ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ.
-ﺟﻨﯽ ﺷﺪﯾﺎ! ﻧﺼﻔﻪ ﺷﺐ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﯽ ﻗﺮار ﺳﯿﻨﻤﺎ و ﺧﺮﯾﺪ اوﮐﯽ ﮐﻨﯽ؟
-ﺧﻮدت ﺟﻨﯽ ﻫﺴﺘﯽ! ﻣﯿﺎي ﯾﺎ ﻧﻪ؟
-ﻧﯿﺎم ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﺧﺮاب رﻓﺎﻗﺘﻢ دﯾﮕﻪ! ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺖ ﺧﺮوس ﺑﯽ ﻣﺤﻞ.
-ﺷﺮت ﮐﻢ.
ﺗﻤﺎس رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ روي ﺗﺨﺖ وﻟﻮ ﺷﺪم. اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻓﺮﻫﺎد ﻣﻬﺸﯿﺪ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ. اﮔﺮ ﭼﯿﺰي در ﻣﻮرد ﻗﺮار ﻓﺮدا
ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻦ و ﻣﻬﺸﯿﺪ را ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ، ﺷﮑﺶ ﻫﻢ ﺑﺮ ﻃﺮف ﻣﯽ ﺷﻮد!
-ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺨﺮي ﺑﺎﻧﻮ؟
ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺨﺮم؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﺮﯾﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ! ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻫﺮﭼﯽ... اﺻﻼ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﯾﻪ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﺨﺮم؟
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﮔﺮد ﺷﺪه ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-آﻓﺘﺎب از ﮐﺪوم ﻃﺮف در اوﻣﺪه ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺷﺪي؟ ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻨﯽ؟! ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﺳﻼم ﮔﺮگ ﺑﯽ ﻃﻤﻌﻪ؟
ﭘﻮﻓﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﻦ ﮔﺮﮔﻢ ﯾﻌﻨﯽ؟
-ﻧﻪ ﺗﻮ اﻻن دﻗﯿﻘﺎ ﻧﻘﺶ ﺧﺮ در ﻟﺒﺎس ﻣﯿﺸﻮ داري...
ﺑﺎ ﺣﺮص ﮔﻔﺘﻢ:
-ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺘﯽ ﺧﺮ؟
ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻔﮑﺮي ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
-ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﻔﺘﻤﺎ!!!
ﻧﯿﺸﮕﻮﻧﯽ از ﺑﺎزوﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ:
-آره ﺧﻮب اﺻﻼ ﻣﻦ ﺧﺮ! ﻫﻢ ﻧﺸﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﻦ از او ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮم!
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﺟﺪي ﮔﻔﺖ:
-ﺻﺪ ﺑﺎر ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﻫﻢ ﻧﺸﯿﻨﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻗﺖ ﮐﻦ! اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺮاي ﻣﻨﻢ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻪ! اﮔﺮ زﯾﺎد ﺑﺎﻫﺎت ﻫﻢ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺧﺮ
ﺑﺸﻢ!
زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ را اﻃﺮاف ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم ﺗﺎ اﮔﺮ ﻓﺮﻫﺎد ﺗﻌﻘﯿﺒﻢ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ﮐﻪ ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﺮداﻧﻪ اي ﮐﻪ ﮔﻔﺖ:
-ﺳﻼم!
ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ دوﺧﺘﻢ.
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺑﺪون درﻧﮓ ﮔﻔﺖ:
-ﻟﻄﻔﺎ ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﺸﯿﺪ آﻗﺎ!
و دﺳﺖ ﻣﺮا ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺮوﯾﻢ. ﻓﺸﺎر ﺧﻔﯿﻔﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ دادم و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺳﻼم! اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:
-اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮔﺬرم اﻓﺘﺎد ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ و دﯾﺪﻣﺖ!
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺠﮑﺎوش رو ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺧﺖ:
-ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﺸﻮن ؟
ﺗﻮي دﻟﻢ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮك ﭘﺮرو ﻗﺮارم را ﮐﻨﺴﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدم...
-آره. اﯾﺸﻮن ﻓﺮﻫﺎد ﻫﺴﺘﻦ ﭘﺴﺮ ﭘﻮﯾﺎن... ﯾﻌﻨﯽ ﻋﻤﻮ رﺿﺎ...
ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻓﺮﻫﺎد ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ ﺷﺪ و زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
-ﭘﻮﯾﺎن!...
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﻫﺎد دراز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮش روﯾﯽ ﮔﻔﺖ:
-از آﺷﻨﺎﯾﯿﺘﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ذﮐﺮ ﺧﯿﺮﺗﻮن رو از زﺑﻮن ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم!
ﻓﺮﻫﺎد اﺑﺮوﯾﯽ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-واﻗﻌﺎ؟
ﻗﺒﻞ از ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺟﻮاب دادم:
-ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎدت داره اﻏﺮاق ﮐﻨﻪ! اﮔﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺑﺮي ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﯿﻢ. ﺧﺪاﺣـ...
-ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺪﯾﺪ ﯾﺎ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮم؟
ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﺟﺎي ﺧﺎﺻﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﺪ؟ اﮔﺮ ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺑﺪم ﻧﻤﯿﺎد ﻫﻤﺮاﻫﯿﺘﻮن ﮐﻨﻢ!
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮔﯿﺠﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻦ دوﺧﺖ و ﺑﺪون ﻣﮑﺚ ﮔﻔﺖ:
-داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺳﯿﻨﻤﺎ!
-ﭼﻘﺪر ﻋﺎﻟﯽ!
ﺗﻮي دﻟﻢ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻓﺤﺶ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﻧﺜﺎر ﻣﻬﺸﯿﺪ ﮐﺮدم! ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻗﺪس رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻠﯿﻂ ﺑﮕﯿﺮد! ﻧﯿﺸﮕﻮﻧﯽ از ﺑﺎزوي ﻣﻬﺸﯿﺪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و
زﻣﺰﻣﻪ وار زﯾﺮ ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﺪا ﻟﻌﻨﺘﺖ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ...
دﺳﺘﺶ رو از دﺳﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ روي ﺑﺎزوش رو ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ و اﺧﻤﺎش ﺗﻮي ﻫﻢ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:
-ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﯽ ﻟﯿﺎﻗﺘﺖ! ﭘﺴﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﺧﻮش ﺗﯿﭙﯽ ﻫﻢ اه و اوه ﮐﺮدن داره؟ ﻗﺸﻨﮓ ﻣﺸﺨﺼﻪ ﯾﺎرو ﮔﻠﻮش ﮔﯿﺮ ﮐﺮده دﯾﮕﻪ! ﺟﺎي اﯾﻦ ﮐﻪ ازم
ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﯾﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺳﯿﻨﻤﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺟﻮر ﮐﺮدم ﻓﺤﺸﻢ ﻣﯿﺪي؟
-ﺑﺮﯾﻢ ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ؟
دوﺑﺎره ﻧﯿﺸﮕﻮﻧﯽ از ﺑﺎزوي ﻣﻬﺸﯿﺪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺣﺮص ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻓﺮﻫﺎد و ﻣﻬﺸﯿﺪ وارد ﺷﺪم. روي ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد و
ﻣﻬﺸﯿﺪ دوﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺎن و ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ.
-ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮري ؟ ﺑﺮاي ﺧﻮدم و ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯽ ﺧﻮام راﻧﯽ ﺑﮕﯿﺮم.
زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-ﮐﻮﻓﺖ!
ﺳﺮش رو ﺟﻠﻮ آورد و ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﭘﻮزﺧﻨﺪي ﮐﻪ از ﻟﺤﻈﻪ ي اول روي ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:
-ﻧﺸﻨﯿﺪم ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮي ﺑﮕﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ دارن ﺑﺮات ﺳﻔﺎرش ﺑﺪم؟!
ﺑﺎ دﻧﺪون ﻫﺎي ﮐﻠﯿﺪ ﺷﺪه روي ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم!
-آﻫﺎن! ﺑﺎﺷﻪ.
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ از ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﺣﺘﯽ ﺑﺮاي ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ! ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮد.
-ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﻪ اﯾﻦ آﻗﺎ ﻓﺮﻫﺎد! ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﺑﺮن ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺧﺎﻧﻮم! اون وﻗﺖ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ و ﺗﻮ!
-ﭼﺮا ﺗﻬﺪﯾﺪش ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ؟
ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻪ ﺧﺮوس ﺑﯽ ﻣﺤﻞ دوﺧﺘﻢ و ﮐﻔﺮي ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﻮاﻫﺸﺎ دﯾﮕﻪ ﺳﺮت رو ﺗﻮي راﺑﻄﻪ ي دوﺳﺘﯽ ﻣﺎ ﻧﮑﻦ! ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮدن ﯾﺎ ﻧﮑﺮدﻧﻤﻮن ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ!
روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﻣﻬﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ راﻧﯽ ﻣﻬﺸﯿﺪ را ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﯽ داد ﮔﻔﺖ:
-آﺧﻪ اﺳﻤﻢ رو ﺗﻮي ﺣﺮﻓﺎت ﺷﻨﯿﺪم! ﺣﺘﻤﺎ ﺗﻮي راﺑﻄﻪ ي دوﺳﺘﯿﺘﻮن ﻧﻘﺸﯽ دارم ﮐﻪ اﺳﻤﻢ ﻫﺴﺖ دﯾﮕﻪ!
ﺻﺪاي رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪن ﻣﻬﺸﯿﺪ روي اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻮد! ﮔﻮﺷﯽ ام را از ﺗﻮي ﮐﯿﻔﻢ در آوردم و ﺗﺎ ﺷﺮوع ﻓﯿﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﺳﻤﺶ را ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺑﺎ
ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﻢ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮدم.
ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻨﺎر اﯾﺴﺘﺎد. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺑﺸﯿﻨﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﻣﻬﺸﯿﺪ ﮔﻔﺖ:
-ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺧﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺗﻘﻼ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ دﺳﺘﻢ را از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻢ، از ﺟﻠﻮﯾﻢ رد ﺷﺪ و روي ﺻﻨﺪﻟﯽ
ﺷﻤﺎره ي 21 ﻧﺸﺴﺖ.
ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎري ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻫﻮﻟﻢ داد و ﺧﻮدش ﻫﻢ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ 41 ﻧﺸﺴﺖ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺘﻢ را از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﭻ
دﺳﺘﻢ را ﻓﺸﺮد. ﺑﺎ ﺷﺮوع ﻓﯿﻠﻢ زﯾﺮ ﮔﻮﺷﻢ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
-دﯾﺸﺐ ﮐﯽ ﺑﻮد داﺷﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮف ﻣﯽ زدي ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪي ﻗﺮارت رو ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪي؟
ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﭘﺮده ي ﺳﯿﻨﻤﺎ دوﺧﺘﻢ و ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم. ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺶ دور ﻣﭽﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﺻﺪاي آﺧﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﮐﺞ
ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ:
-ﭼﯽ ﺷﺪي ؟
ﻓﺮﻫﺎد ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ ﺟﻮاب داد:
-ﻫﯿﭽﯽ!
ﻣﻬﺸﯿﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ روي دﺳﺘﺎي ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪ و ﺛﺎﻧﯿﻪ اي ﺑﻌﺪ آﻫﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ و دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎي ﻓﯿﻠﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ اﺳﻤﺶ را ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ!
-ﺣﻮﺻﻠﻪ ي ﻟﺞ و ﻟﺠﺒﺎزي ﻧﺪارم . درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن ﺑﮕﻮ ﮐﯽ ﺑﻮد دﯾﺸﺐ داﺷﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﻗﺮار ﻣﯿﺬاﺷﺘﯽ؟! اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ ﻫﺮ روز ﺗﻌﻘﯿﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
ﺗﺎ ﺳﺮ از ﮐﺎرت در ﺑﯿﺎرم. ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺑﺲ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﯽ ﺳﺮاغ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ دﯾﮕﻪ؟!
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ؟
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد:
-آروم ﺣﺮف ﺑﺰن! اﻟﮑﯽ ﻫﻢ ﻧﭙﯿﭻ ﺗﻮي ﻋﻠﯽ ﭼﭗ!
ﺑﺎ ﺻﺪاي آروم ﮔﻔﺘﻢ:
-اوﻻ دﺳﺘﻤﻮ ول ﮐﻦ، دوﻣﺎ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ واﺳﻪ ﺧﻮدت؟
-ﺑﺒﯿﻦ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد ﺑﭙﯿﭽﻮﻧﯿﻢ! ﻣﻦ ﯾﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮدم ﺗﻮرو وارد ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎم ﮐﺮدم. دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮي ﺑﭽﭙﯽ ور دل ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﻫﯽ ﺑﺎﻫﺎش دل ﺑﺪي
ﻗﻠﻮه ﺑﮕﯿﺮي!
ﺑﻬﺖ زده ﮔﻔﺘﻢ:
-ﻣﻦ؟!
ﺑﺮق ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻏﻀﺒﺶ را ﺣﺘﯽ ﺗﻮي ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ!
ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﻓﯿﻠﻢ دوﺧﺘﻢ و دوﺑﺎره ﺑﯿﺨﯿﺎل ﻓﺮﻫﺎد و ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎز ﻓﺸﺎر دﺳﺘﺶ دور ﻣﭽﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ.
-ﻣﻨﻮ ﻧﭙﯿﭽﻮن ... ﻧﮕﺎه ﺑﻪ آراﻣﺸﻢ ﻧﮑﻦ! اﮔﺮ ﻗﺎﻃﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺪﺟﻮر ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻤﺎ! دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد دﯾﮕﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﻫﺴﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ... دﻟﻢ
ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺑﺒﯿﻨﻢ دور و ﺑﺮت ﻣﯽ ﭘﻠﮑﻪ... ﻧﻪ اون ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺮد دﯾﮕﻪ اي!
اﻧﻘﺪر از ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﺧﺸﻤﺶ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻫﺮ ﺟﻮاﺑﯽ ﺳﮑﻮت رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم و دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻪ ﻓﯿﻠﻤﯽ دوﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ وﻗﺖ ﺧﺮوج از ﺳﯿﻨﻤﺎ
ﻫﻢ ﺑﺎز اﺳﻤﺶ رو ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ!
ﺳﻘﻠﻤﻪ اي ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮم ﺧﻮرد و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ:
-ﭼﯿﻪ؟ اوﻧﻘﺪر ﻋﺎﺷﻘﻮﻧﻪ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﺖ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻨﮕﯽ؟ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون از ﻓﮑﺮ و ﺧﯿﺎل!
زﯾﺮ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻫﺎي ﺧﯿﺎﺑﺎن وﻟﯿﻌﺼﺮ ﺑﻪ ﻣﭻ دﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم:
-اﻧﻘﺪر ﻋﺎﺷﻘﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﻨﮓ ﺑﺎﺷﻢ!
-ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻣﺎدر. ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﺎت رو ﻋﻮض ﮐﻨﯽ ﺑﺮات ﭼﺎﯾﯽ ﻣﯿﺎرم.
ﻫﻨﻮز از ﺣﺮف ﻫﺎي ﻓﺮﻫﺎد ﮔﯿﺞ ﺑﻮدم. آﻧﻘﺪر ﮔﯿﺞ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺣﺲ ﭘﺮت و ﭘﻼ ﮐﺮدن وﺳﺎﯾﻠﻢ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﮐﯿﻔﻢ را ﮔﻮﺷﻪ ي اﺗﺎﻗﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻓﺮﻫﺎد اﻣﺮوز
ﺑﺮاﯾﻢ آﺷﻨﺎ ﻧﺒﻮد... ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎﻟﺒﺎﺳﯽ آوﯾﺰان ﮐﺮدم. در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺎل ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻓﺮﻫﺎد آرام و ﺻﺒﻮر را دﯾﺪه ﺑﻮدم... ﻓﺮﻫﺎدي ﮐﻪ ﺣﻤﺎﯾﺘﻢ ﻣﯽ
ﮐﺮد... ﺷﯿﺮ آب را ﺑﺎز ﮐﺮدم، ﺧﻨﮑﯽ آب از ﺣﺮارﺗﻢ ﮐﻢ ﮐﺮد. اﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺎﯾﻪ ي ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺮش ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﺑﺪﺟﻮري ﺑﻪ
اﯾﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم!
ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ، روﺑﻪ روي ﻣﺎدرﺟﻮن ﻧﺸﺴﺘﻢ.
-ﺧﻮب ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮا ﺑﻮد اﻣﺮوز؟
ﻟﯿﻮان را از روي ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ را دورش ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم.
-ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮي ﻧﺒﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ. ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟
ﻣﺎدر ﺟﻮن ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﯾﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ي ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺮاﻣﻮن اوﻣﺪه. ﯾﻪ ﭘﯿﺮزن ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ. اﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﮐﻪ ﻧﮕﻮ. اﯾﻦ ﻃﻮري ﻫﻢ ﻣﻦ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ در ﻣﯿﺎم ﻫﻢ اون ﺑﻨﺪه ﺧﺪا. اﻣﺮوز
رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺸﺶ. ﮐﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زدﯾﻢ اﻫﻞ ﺗﺒﺮﯾﺰه. ﻟﻬﺠﻪ اش اﻧﻘﺪر ﺷﯿﺮﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺣﺪ ﻧﺪاره. ﺣﺮﻓﺎش در و ﮔﻮﻫﺮه... ﺣﺎﻻ ﯾﻪ روز ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮدي
دﻋﻮﺗﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎش آﺷﻨﺎ ﺑﺸﯽ.
زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﺑﺎﺷﻪ اي ﮔﻔﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻪ ﺑﺨﺎر روي ﻟﯿﻮان دوﺧﺘﻢ... دﺳﺘﺎم داﺷﺘﻦ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺘﻦ اﻣﺎ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻟﯿﻮان رو از دﺳﺘﻢ ﺟﺪا ﮐﻨﻢ... ﻟﯿﻮان
رو ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدم و ﺟﺮﻋﻪ اي ﭼﺎي ﺧﻮردم... دﻫﺎﻧﻢ ﺳﻮﺧﺖ.
-داﻏﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰار ﯾﮑﻢ ﺧﻨﮏ ﺷﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺨﻮر...
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﺎر ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪ زﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﺮش را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد... اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺷﺪت ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺎﻟﻢ از ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد... از
ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻬﺸﯿﺪ ﺑﺪم آﻣﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ را ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد آورد... دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯿﺎﻧﻤﺎن ﺷﮑﺴﺘﻪ
ﺷﻮد... ﺣﺎﻻ رﻓﺘﺎر ﻓﺮﻫﺎد از زﻣﯿﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن ﻓﺮق ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد... ﭘﺴﺮك ﭘﺮرو را ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟
-دوﺳﺖ داري ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ ؟
ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﭼﯿﻦ و ﭼﺮوك ﻫﺎي ﺻﻮرت ﻣﺎدر ﺟﻮن دوﺧﺘﻢ و ﺣﻮاس ﭘﺮت ﭘﺮﺳﯿﺪم:
-ﭼﯽ؟
-ذﻫﻨﺖ درﮔﯿﺮ ﭼﯿﻪ دﺧﺘﺮ؟ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ دوﺳﺖ داري ﺑﺎﻫﺎم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎل ﺑﻮد اﻧﻘﺪر آﺷﻔﺘﻪ و ﭘﺮﯾﺸﻮن ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺖ...
ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎل؟ ﭼﻄﻮر آﺷﻔﺘﻪ و ﭘﺮﯾﺸﺎن ﻧﺒﻮدم در اﯾﻦ ﺳﺎل ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﭘﺮ از ﮐﯿﻨﻪ و ﻧﻔﺮت ﺑﻮد؟
از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم.
-ﻧﻪ ﻣﺎدر ﺟﻮن ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ. ﻓﻘﻂ زﯾﺎدي ﺧﺴﺘﻪ ام. ﺑﺮاي ﺷﺎم ﺑﯿﺪارم ﻧﮑﻦ. ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ.
ﮔﺮﻣﺎي ﻟﯿﻮان ﭼﺎي دﯾﮕﻪ دﺳﺘﻢ را ﻧﻤﯽ ﺳﻮزاﻧﺪ... اﻧﮕﺎر او ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ آرام ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﺳﻮزاﻧﺪﻧﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ... اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻫﻤﻪ
ي دﻧﯿﺎ ﻣﺮا ﺳﻮزاﻧﺪه اﻧﺪ او دﯾﮕﺮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺮا ﺑﺴﻮزاﻧﺪ... اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ اﻧﻘﺪر ﺳﻮﺧﺘﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺳﻮزش و درد ﺳﻮﺧﺘﻦ را ﺣﺲ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ... اﻧﮕﺎر
ﻟﯿﻮان ﻫﻢ ﺷﻌﻮر ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد! ﺷﻌﻮري ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﺗﻮي آدﻣﻬﺎ ﻧﺎﯾﺎب ﺷﺪه!
ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﮐﺶ و ﻗﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻢ دادم. ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ... 8؟
ﭼﺮا ﺳﺎﻋﺘﻢ زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮد؟ ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﻣﺎﻟﯿﺪم... اﻣﺮوز ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮد؟ ﯾﮏ ﺷﻨﺒﻪ؟
ﺟﯿﻎ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮﯾﻊ از روي ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. دﯾﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد!
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﻣﻘﻨﻌﻪ ام را ﮐﺞ و ﮐﻮﻟﻪ روي ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﯿﺮون زدم.
ﺻﺪاي آرام ﻗﺮان ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺎدر ﺟﻮن از اﺗﺎﻗﺶ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﭼﺎي و ﻣﯿﺰ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ي ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﮐﻪ از دور ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽ زد ﺷﺪم. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ
ﺑﻠﻨﺪي ﮔﻔﺘﻢ و از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم.
ﺳﻮﺋﯿﭻ را از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﯽ دﺳﺘﻢ را ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻪ در ﺧﺸﮏ ﮐﺮد!
-ﺳﻼم. ﺳﻮار ﺷﻮ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ!
ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎي ﺟﺪي و ﻣﺘﻔﺎوت ﻓﺮﻫﺎدي ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ!
زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﺳﻼﻣﯽ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدم. در ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺳﻮار ﺷﺪم. ﺳﺮﯾﻊ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ آﻣﺪ. ﺿﺮﺑﻪ اي ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ زد. ﺷﯿﺸﻪ را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪم
و ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ رو ﺑﻪ رو دوﺧﺘﻢ.
-ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻤﺖ! ﮔﻮﺷﺎت ﻣﺸﮑﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده؟
نظرات شما عزیزان:
